Bij sommige producten moet je het niet erg vinden om een paar euro dieper in de buidel te moeten tasten. Neem bijvoorbeeld douchegel. Ik betaal alleen al graag een paar euro meer, omdat de fabrikanten van duurdere producten meer geld investeren in het maken van gelikte reclamefilmpjes. Daardoor roepen hun producten bij mij bepaalde gedachten op. Ik gebruik het liefste Fa douchgel. Als ik me daarmee sta in te zepen moet ik namelijk denken aan geile Brabantse chicks die sensueel een gefrituurde bounty staan te eten op een tropisch eiland. Dat is een fijnere associatie dan een poedelnaakte Hanna Tokkie die een shagje ligt te rollen tijdens haar maandelijkse wasbeurt, hetgeen goedkope douchegel bij me oproept.
Een ander goed voorbeeld van een product waarop je niet moet kneiteren is paprikachips. Paprikachips van een ander merk dan ‘Lays’ verdient die naam niet eens! De Albert Heijn heeft een aardige imitatie in de huismerkschappen liggen, maar die zak scheurt niet goed open. Ook voor de details betaal ik graag een centje extra. Er is ook een goed voorbeeld te geven door een kijkje te nemen in de Aziatische keuken. Rijst! Nog zoiets. Rijstepap weet je oma of opa misschien nog op culinaire waarde te schatten, maar ik heb niets met oorlog, dus ik wil niet dat mijn nasi aan het plafond blijft plakken, mocht ik mij non-verbaal willen uiten aan de dinertafel. Lassie toverrijst is de enige rijst die je als gastronomische nitwit kan koken, zonder dat het een plakkerige substantie wordt. Daarom heet het ook toverrijst! Do the magic! En als je tenslotte bij het drinken van een koud glas aanmaaklimonade geen vervelende flashback wilt krijgen naar een bezoek aan de sadistische tandarts, die je lelijk voor het lapje heeft gehouden toen hij beweerde dat de fluoride waar je in moest bijten naar aardbei zou smaken, dan koop je Karvan Cevitan! Bij Karvan Cevitan smaakt aardbei ook echt naar aardbei!
Heel gek, maar toch kwam ik deze middag thuis met huismerk douchegel, huismerk paprikachips, een zak rijst van twintig eurocent en aftandse aanmaaklimonade met de leugenachtige tekst ‘aardbei’ op de fles. Acht euro en zesenveertig cent was tot mijn grote schrik het maximaal te pinnen schrale bedrag. Met het lege kratje bier dat ik kan inleveren, komt dat dus neer op een kleine twaalf euro. De Binsbanki heeft de crisisdans helaas ook niet weten te ontspringen en komt ondanks meerdere verzoeken niet in aanmerking voor staatssteun.
Al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat het wanbeleid van de directeur van de bank er meer debet aan is dan de mondiale crisis dat is. Misschien had het achteraf toch van enige financiële intelligentie getuigd niet voor driehonderd euro met de fucking Royal Dutch Airlines naar Boedapest te vliegen, maar had ik me beter onder het genot van een lauw blik Kilkenny voor slechts drie tientjes in een toestel van Ryanair kunnen laten vervoeren. Het duurt nog drie dagen voordat de Binsbanki uit dit liquide dal kruipt en er weer fatsoenlijke douchegel aangeschaft kan worden. Tot die tijd wordt er geblinddoekt gedoucht. Dat weet ik wel! En er gaat een brief uit naar de Albert Heijn of zij de tekst op hun ‘cheap-ass-aanmaaklimonade’ met aan lichtsnelheid grenzende rapheid willen veranderen in ‘fucking fluoride.’ Wat een smerige toelie! Bam!