Gemene huisvrouwen!

Het zal je maar gebeuren dat je op je vrije dag belandt in de Mediq apotheek. Helaas overkwam het mij vandaag. Ik was daar voor het kopen van hoestcapsules. Uiteraard heeft mijn ochtendhoest niets van doen met het roken van sigaretten. Steevast maak ik mezelf wijs dat ik kou heb gevat als mijn rochels en ik hun dagelijkse strijd voeren boven het doucheputje. De apotheek bleek het domein van de huisvrouw en de bejaarde medemens. Omdat een inmiddels rood aangelopen huisvrouw voor het hele bejaardentehuis medicijnen kwam halen, stond ik hier nog wel even. De gesprekken gingen voornamelijk over hormonen en ziek zijn. Ik voelde mij als een soort antropoloog, die een nieuwe stam had ontdekt in het diepe oerwoud van Brazilië. Er ging een voor mij tot dusver onbekende wereld open!  De wereld van omgekeerde opschepperij.

Een van de huisvrouwen begon vrolijk te vertellen hoe haar ingegroeide teennagel was gaan ontsteken. Haar buurvrouw vertelde over haar opvliegers.  De opvliegers werden door een bejaarde vrouw geattaqueerd met haar reuma waarop een andere lelijke vrouw dat listig wist te chargeren door het inzetten van haar onlangs geopereerde ontstoken blinde darm, verkoudheid en migraine. Uiteraard kon ik niet achterblijven in dit bijzondere gevecht om medelijden. “Schaamluis is ook niet alles,” zei ik terwijl ik met mijn hand een kleine ‘Al Bundy- imitatie’ weggaf. Ironie bleek een gevaarlijk goed in een ruimte waar oestrogeen de boventoon voert.  De gemene blikken van de zieke huisvrouwen zijn dodelijk!  Even voelde ik mij weer die kleuter met een pleister tegen scheelheid onder zijn regenboog montuurtje. Luiheid zat er bij mij al vroeg in. Zelfs mijn ogen beschikten over die ondeugdelijke eigenschap. Volgens mijn moeder, die een innige en intense band onderhoudt met haar schoonfamilie, zijn dat duidelijk de genen van mijn vaders kant, maar dit terzijde.

Een half uur heb ik daar met een rood aangelopen kop gestaan alsof ik degene was die last had van opvliegers. Net als de antropoloog die de Braziliaanse stam bestudeerde, was ik in de kookpan beland. ‘Don’t fuck met in de overgang zijnde vrouwen!’ Ik beloofde mijzelf nooit meer een bijdehante opmerking te maken in het bijzijn van zoveel met hun gezondheid tobbende vrouwen. Mijn self confidence was tot een gevaarlijk dieptepunt gedaald! Weet iemand hoe het voelt als het stickertje van de juf voor het goed oplezen van de tafel van 2 niet in je schriftje wordt geplakt maar op je oogpleister? Het was misschien wat aan de vroege kant voor mijn vriend Jack, maar ik was duidelijk toe aan een goede borrel. Gemene huisvrouwen!

Pluizig tuig (2)

Het zal je maar gebeuren dat je op je vrije dag belandt in de Mediq apotheek. Helaas overkwam het mij vandaag. Ik was daar voor het kopen van hoestcapsules. Uiteraard heeft mijn ochtendhoest niets van doen met het roken van sigaretten. Steevast maak ik mezelf wijs dat ik kou heb gevat als mijn rochels en ik hun dagelijkse strijd voeren boven het doucheputje. De apotheek bleek het domein van de huisvrouw en de bejaarde medemens. Omdat een inmiddels rood aangelopen huisvrouw voor het hele bejaardentehuis medicijnen kwam halen, stond ik hier nog wel even. De gesprekken gingen voornamelijk over hormonen en ziek zijn. Ik voelde mij als een soort antropoloog, die een nieuwe stam had ontdekt in het diepe oerwoud van Brazilië. Er ging een voor mij tot dusver onbekende wereld open!  De wereld van omgekeerde opschepperij.

Een van de huisvrouwen begon vrolijk te vertellen hoe haar ingegroeide teennagel was gaan ontsteken. Haar buurvrouw vertelde over haar opvliegers.  De opvliegers werden door een bejaarde vrouw geattaqueerd met haar reuma waarop een andere lelijke vrouw dat listig wist te chargeren door het inzetten van haar onlangs geopereerde ontstoken blinde darm, verkoudheid en migraine. Uiteraard kon ik niet achterblijven in dit bijzondere gevecht om medelijden. “Schaamluis is ook niet alles,” zei ik terwijl ik met mijn hand een kleine ‘Al Bundy- imitatie’ weggaf. Ironie bleek een gevaarlijk goed in een ruimte waar oestrogeen de boventoon voert.  De gemene blikken van de zieke huisvrouwen zijn dodelijk!  Even voelde ik mij weer die kleuter met een pleister tegen scheelheid onder zijn regenboog montuurtje. Luiheid zat er bij mij al vroeg in. Zelfs mijn ogen beschikten over die ondeugdelijke eigenschap. Volgens mijn moeder, die een innige en intense band onderhoudt met haar schoonfamilie, zijn dat duidelijk de genen van mijn vaders kant, maar dit terzijde.

Een half uur heb ik daar met een rood aangelopen kop gestaan alsof ik degene was die last had van opvliegers. Net als de antropoloog die de Braziliaanse stam bestudeerde, was ik in de kookpan beland. ‘Don’t fuck met in de overgang zijnde vrouwen!’ Ik beloofde mijzelf nooit meer een bijdehante opmerking te maken in het bijzijn van zoveel met hun gezondheid tobbende vrouwen. Mijn self confidence was tot een gevaarlijk dieptepunt gedaald! Weet iemand hoe het voelt als het stickertje van de juf voor het goed oplezen van de tafel van 2 niet in je schriftje wordt geplakt maar op je oogpleister? Het was misschien wat aan de vroege kant voor mijn vriend Jack, maar ik was duidelijk toe aan een goede borrel. Gemene huisvrouwen!

Woknok

 

Ik doe mijn boodschappen altijd bij de Albert Heijn. Dat is niet omdat ik dol ben op hamsteren of seksueel opgewonden raak van het gebruik van mijn bonuskaart, maar omdat het nu eenmaal de dichtstbijzijnde supermarkt is. Een leuke bijkomstigheid is dat de kassameisjes van de Albert Heijn doorgaans niet worden geselecteerd op hun lelijkheid, zoals ze bijvoorbeeld bij de Aldi wel doen om de bedrijfscultuur zo Duits mogelijk te houden. Daar waar je in de Albert Heijn slechts sporadisch een vrouwelijke trol tegenkomt, zo lijkt bij andere supermarkten het trolschap een voorwaarde te zijn om je in zo’n aftandse supermarktoutfit te mogen hijsen. Gatverdamme! Bij andere supermarkten zie ik er dan ook altijd enorm tegenop om af te rekenen. Omdat mijn favoriete kassameisje Eveline op vakantie was naar Kreta om haar ‘woknok’ door een Haagse anabool uit te laten wonen en ik in de stad moest zijn om tegen mijn principes in te winkelen, besloot ik bij de Super de Boer mijn boodschappen te doen.

Een beetje onwennig pakte ik mijn mandje en liep naar de groenteafdeling. Een stel, dat hier zo te zien iedere donderdagavond een gezamenlijk uitje van maakte, stond enorm een stel te zijn. De jongeman legde zonder overleg een bakje champignons in het gemeenschappelijke mandje. Dat viel niet in goede aarde bij zijn vriendin, die het bakje geïrriteerd teruglegde. “Godverdomme, Erik! Kappen nou, ik heb een recept!” Ik kon het niet laten hierop te reageren. “Luisteren naar de baas, Erik,” zei ik terwijl ik het bakje champignons in mijn mandje legde. Erik kon mijn humor waarderen. Zijn baas echter niet. Ik maakte mij snel uit de voeten.

Het vervelende aan boodschappen doen in een onbekende supermarkt is dat je je voelt als een blinde die een drukke weg is overgestoken, maar nog niet doorheeft dat zijn trouwe viervoeter zojuist door een Fiat Panda is platgewalst. Ik deed alsof ik precies wist welke route ik bewandelde, maar had geen flauw idee waar dat verdomde blikje Goulashsoep zou staan! Waarom was ik überhaupt op zoek naar Goulashsoep? Potverdomme! Dat kwam natuurlijk door die ongure Roma, die mij al spelend op zijn gejatte viool het straatnieuws probeerde te verkopen en de auto-onderdelen onder mijn kleding vandaan loerde. Door dit voor uitzetting rijp zijnde stuk ongeluk zat ik met een nummer van de ‘Gipsy Kings’ in mijn hoofd! Nu ben ik niet voor uitzetting van Roma. Ik ben van mening dat we die energie veel beter kunnen steken in de uitroeiing van het krakersgespuis. Ook krakers weten shampoo en zeep niet op waarde te schatten, houden van het vuilnisbakkenras en koesteren een intense liefde voor ongelofelijke pokkenmuziek! In ieder geval stond mijn voorgerecht al vast. Goulashsoep met champignons.

Voor het hoofdgerecht liet ik mij inspireren door Knorr wereldgerechten. Dat breekt zo lekker de week! Als toetje ging ik voor Griekse yoghurt met walnoten en honing. Dat kon ik mooi oppeuzelen tijdens het aanschouwen van ‘Oh oh Cherso.’ Ik had er een half uur over gedaan om mijn mandje te vullen. Ik wilde hier zo snel mogelijk weg, maar ik zag er enorm tegenop om af te rekenen. Als een anorexiameisje dat gedwongen wordt een doos slagroomsoezen op te eten, legde ik mijn spullen op de band. De Super de Boer moet gezien het kassagedrocht, dat zich ontfermde over mijn boodschappen,  een uitwisselingsproject zijn gestart met de Efteling. Wat een laaf! “Meneer, u moet u prei wel wegen!” Wat had ik nou in mijn Goulashsoep? In de Appie doet Eveline dat altijd voor mij! Ik kom nooit meer in de Super de Boer. Nee, ik hoefde geen koopzegels en ze kon stikken in haar ‘Webbie.’ Ik kan niet wachten tot Eveline terug is!

De aanhouder wint

In 2008 heb ik onderstaande klachtenbrief verstuurd naar Servex BV. Dat is de overkoepelende organisatie die op alle stations in Nederlanden onder andere de Kiosk exploiteert. Tot mijn grote verrassing vond ik vandaag een reactie in mijn brievenbus. Bijgevoegd: vier bonnen voor een gratis kop koffie, zodat ik “heerlijk kan genieten van onze koffie,” zoals het hoofd van de klachtenafdeling van Servex schreef.

Geachte heer/ mevrouw,

Het komt gelukkig niet al te vaak voor, maar deze vroege ochtend was mijn huisvoorraad koffie dermate laag dat ik alleen koffiesmurf kon verblijden met een bakkie. Derhalve was ik genoodzaakt een vers bakje pleur aan te schaffen op het station. Ik kwam echter van een Kermis thuis waarover zelfs meneer Celsius en Farenheit verbaasd zouden zijn geweest hoe koud die was.

Gezien uw monopoliepositie en prijsafspraken met andere bedrijven op het station is het begrijpelijk dat ik iets teveel voor mijn koffie moet betalen. Het staat mij immers vrij niet tot de aanschaf van het bakkie pleur over te gaan. Echter verwacht ik voor  meer dan twee euro wel een fatsoenlijke bak koffie. Niet de ‘Kaapse bocht’ die voor koffie moest doorgaan. Ik kies voor de term  ‘Kaapse bocht’,’omdat ik laatst de samensteller van de supermarktwijngids een stelling hoorde poneren over Aldiwijn. ” Je moet goed je best doen om het zo smerig te maken.” Het spijt me u te moeten meedelen dat ik dit ook op uw koffie  van toepassing vind.

Dat u dit slootwater verkoopt in bekertjes met de tekst ‘heerlijk genieten’ riekt bovendien naar sadisme. Ik zou dan ook graag zien dat u stopt met het gebruik van deze bekertjes. Het wekt namelijk een verwachting die u geenszins waarmaakt.  Ja, u spreekt uzelf zelfs tegen. Nimmer heb ik zulke slechte koffie gedronken. Zelfs de baard die mij voor een dinar afgelopen zomer op het strand van Tunesië van koffie voorzag had minder zijn best gedaan het zo smerig te maken. En ik kan u vertellen dat het een smerig mannetje betrof, die in schril contrast staat met de vriendelijke en bovendien olijke dame die me van slootwaterkoffie voorzag in de Kiosk te Tilburg.

Dan rest mij nog een laatste stukje informatie dat ik u zeker niet wil onthouden.Dit is namelijk de reden dat ik tot schrijven ben overgegaan. Ik kan het causaal verband niet bewijzen, maar als ervaringsdeskundige van het volgende ontbijt heb ik een sterk vermoeden dat uw koffie de oorzaak is van het volgende. Als ontbijt nuttig ik sinds jaar en dag een bakje koffie, een flinke plak ontbijtkoek en rook ik een sigaret. Dit is een beter middel tot verbetering van de stoelgang, dan dat smerige ‘Activa’ waarmee Danone vrouwelijk Nederland oplicht. Normaliter geniet ik na de lunch van een bezoekje aan het toilet. Wat schetste echter mijn verbazing deze ochtend, na het drinken van uw koffie? Ik was nog niet eens klaar met de eerste opgave van mijn tentamen toen er een kakafonie van kriebelhoest in mijn H&M-ondergoed losbarstte! Met de nadruk op kak! Ik kon het niet meer ophouden en moest de tentamenzaal hals over kop verlaten. Het was een ‘mega-blubber-power-race’,’waarvan ik u de verdere details uit humane motieven zal besparen. Daarvoor houd ik de Kiosk verantwoordelijk.  Bovendien was alle concentratie die ik had voor mijn tentamen opgegaan tijdens dit toiletbezoek.

Gaarne verzoek ik u spoedig op bovenstaand te reageren. Het resultaat van mijn tentamen is nog niet binnen, maar u zult begrijpen dat bij een onvoldoende ik een verslag van deze correspondentie de Examencommissie niet zal onthouden. Ook mijn medestudenten hebben hinder ondervonden van uw Kioskkoffie! Ik hoop dan ook zeer spoedig een fatsoenlijke repliek in mijn brievenbus aan te mogen treffen.

Met vriendelijke groeten,

Binsmeister

Probeer het eens met aardigheid

Het goede voornemen om direct bij het afgaan van mijn wekker de bedstee te verlaten, werd door mijn slaperige alterego ‘weggesnoozed.’ Na het douchen en tandenpoetsen plukte ik als een slaapdronken aap een banaan van de fruitschaal. Omdat tandpasta en fruit samen een huwelijk vormen dat gedoemd is te mislukken, stuurde ik een sigaret naar het front om de aanval te openen op mijn frisse adem.  Het is nogal nerdy om al etend van een banaan binnen te komen op kantoor, dus ik besloot deze pas op te eten in de lift. In mijn eentje durfde ik die klus wel te klaren. De deuren van dit voor claustrofobo’s ongenoeglijk verblijf sloten zich. Terwijl ik mij aan het concentreren was op het verwijderen van de schil gingen de deuren weer open. Een vrouw glipte naar binnen. Stond ik mooi voor lul! Met mijn banaan.

Al moet iemand die een Mickey Mouse figuurtje op het borstzakje van haar overhemd heeft ongetwijfeld sympathie koesteren voor een zichzelf schamende bananenslurper. Ik was in ieder geval niet de enige die voor lul stond. Ik was klaar voor de reis naar de vijfde etage. Tot mijn grote verbazing stopte de lift echter al  op de eerste etage. De vrouw met het debiele overhemd verliet de lift. Alleen gehandicapte mensen mogen de lift pakken naar de eerste of tweede verdieping! Het uiting geven aan zulke wansmaak kan op zijn minst betiteld worden als mongool, maar dat maakt je nog niet lichamelijk invalide. “Rare josti……” Deze gedachte was niet aardig. En dat terwijl er deze week nog een zeer bruikbare tip in de sterren stond geschreven. ‘Probeer het eens met aardigheid.’

Mijn onaardige gedachten moeten ongetwijfeld verband hebben gehouden met het luchtje dat ze op had. Ralph Lauren.  Als ik dat ruik, moet ik namelijk altijd denken aan Suzanne.  Hoe ik zeven jaar geleden op een dronken avond in een ontmoetingskroeg voor oude biseksuele vrouwen  belandde, weet ik niet meer.  Suzanne is het type veertiger dat je in een alcoholische fuik laat lopen. Drink nooit sherry met een vrouw van boven de dertig! Ik ging uiteindelijk met Suzanne mee naar huis. Van de daad zelf kan ik mij gelukkig niet zo veel meer herinneren. Alleen die lucht!  Ik weet nog goed dat ik door Suzanne de volgende ochtend werd afgezet op mijn studentenhuis. In een hele oude verroeste Volvo. ‘Je bent wat je rijdt.’  Jammer genoeg stond mijn Ierse huisgenoot net op dat moment ruzie te maken met zijn fietsslot. Als je wordt uitgelachen door een Ier, doorgaans niet het meest kieskeurige volkje op aarde, dan schaam je je diep. Heel diep. Ik heb mij zo diep geschaamd dat ik bij het ruiken van Ralph Lauren direct aan Suzanne moet denken.

Terwijl ik dit stukje verbale diarree zat te schrijven en nadacht over hoe het met Suzanne zou zijn, ging de deurbel. Ik wilde eerst niet opendoen, want als er op vrijdagavond rond negen uur ’s avonds wordt aangebeld dan kan dat alleen maar een van mijn drankzieke vrienden of (nog erger) vriendinnen zijn. Onderbewust moet ik al vrede hebben gehad met een zaterdagse kater, want ik stond op om de deur open te doen. Het was een vrouw met een collectebus. Ze vroeg of ik nog iets over had voor KWF kankerbestrijding. Ik liep naar mijn rookpotje in de keuken. De mok waarin ik kleingeld spaar voor het zondagse pakje sigaretten is nu leeg.

1,5 Miljoen kiezers zijn knettergek

Eerder verschenen in het De Democraat (D’66 blaadje), augustus 2010

…”Democracy is the worst form of government except for all those others that have been tried. The best argument against democracy is a five-minute conversation with the average voter.”

Winston Churchill

De kiezers hebben gesproken. De PVV is de grote winnaar van deze verkiezingen. Ik had het Nederlandse electoraat toch al niet hoog zitten, maar dat bijna 2 miljoen Nederlanders als knettergek kunnen worden bestempeld, dat had ik niet verwacht. Ikzelf was door twee vrienden gemachtigd om te stemmen. “Op het lekkerste wijf van de VVD, die blonde op nummer vier.” Het zou mijn stem niet zijn, maar mijn democratische idealen overstijgen mijn eigen politieke voorkeur. Sinds Fred Teeven, misschien nog wel een grotere bedreiging voor de rechtstaat dan Wilders, daar vaker het woord ‘verbod’ in de mond neemt dan Job ‘eeeh’ zegt als hij een vraag beantwoordt, heb ik de VVD niet zo hoog meer zitten.

Kan je wel stellen dat 2 miljoen van de stemmers knettergek is? Jazeker! Een stem op Wilders getuigt namelijk niet van intelligentie. Als je in Nederland stemt, dan stem je op een politicus die om beleid te maken moet samenwerken. Samenwerken betekent automatisch compromissen sluiten. Het intelligentiequotiënt van de achterban van de PVV is te laag om die kwinkslag te kunnen maken. Want is een stem op Wilders nu juist niet een stem op een politicus die wel doet wat hij zegt? Dat werkt niet in onze politieke structuur. Enkel figuren als kameraad Stalin, Herr Hitler en Napoleon hoefden geen rekening te houden met collega politici. Alleen in een dictatuur kan een politicus zijn eigen programma ten uitvoer brengen. Ik zit op het moment 2Vandaaag te kijken. Henk en Ingrid aan het woord. In zwaar accent: “Die politici hebben allemoal praotjes die ze nooit waarmoaken.” Nee duh! Simpele zielen, dat kan ook niet. Representatieve democratie. 7

Er is een tweede probleem met de PVV. Een aantal punten druist tegen de principes van een democratische rechtstaat in. We doen sinds de Franse Revolutie niet meer aan klassenjustitie. Dat betekent dat iedereen gelijk is voor de wet. De PVV wil echter terug naar de door hen zo verafschuwde Middeleeuwen. Is de ‘kopvoddentaks’ van Wilders een belasting op religieuze uitingen in het algemeen? Is een verbod op het stichten van islamitische scholen een verbod op het stichten van scholen op religieuze grondslag in het algemeen? Betekent een verbod van de koran ook een verbod op de bijbel, waarin wordt opgeroepen homoseksuelen te stenigen? Wat betekent het uitzetten van criminele islamieten voor Nederlanders die eenzelfde criminele activiteit hebben ontplooit? Wordt voor hen een strafkamp op het mooie eiland Texel gebouwd? Het antwoord van de PVV is nee: deze wetgeving zou alleen voor islamieten moeten gelden. Dat is je reinste racisme! Ik kan er niets anders van maken. Waarom mogen christenen bij bijvoorbeeld het bouwen van een kerk zich wel beroepen op de vrijheid van godsdienst, maar mogen islamieten dat niet bij het bouwen van een nieuwe moskee?We leven niet meer in de jaren ’50 waar iedereen nog boerenkool at en de veldwachter kwajongens in de kraag greep. Of je het nu leuk vindt of niet: we hebben een multiculturele samenleving. Ik denk niet dat Henk en Ingrid er zo niet over hebben nagedacht. Ik vrees zelfs dat Henk en Ingrid niet eens weten wat het gelijkheidsbeginsel inhoudt. En dan heb ik het over de schade die Wilders toebrengt aan de Nederlandse exportpositie nog niet eens gehad!

Ik hoop van ganser harte dat de PVV geen regeringsverantwoordelijkheid krijgt. Ongetwijfeld zullen Henk en Ingrid na vier jaar, als de PVV het überhaupt zo lang volhoudt, Geertje enorm afstraffen, omdat hij niet alles heeft kunnen waarmaken wat hij tijdens het oppositievoeren en in de campagne allemaal beweerd heeft. Mocht er een kabinet VVD-CDA-PVV komen met Fred Teeven als minister van Justitie en Geert Wilders als minister van Integratie dan vraag ik politiek asiel aan in Suriname. Daar is weliswaar een moordenaar en drugscrimineel aan de macht, maar zelfs dat is minder erg dan een knettergek Nederlands kabinet. Het kan bovendien geen toeval zijn dat de PVV het zo goed heeft gedaan in Limburg. Wel verwonderlijk dat de heuvelprovincie, waarvan het vlaaienvolkje zelf vaak als allochtone groep wordt weggezet, zich keert tegen de allochtone Nederlanders. Er zit voor de partijen niets anders op. De inspiratieloze verkiezingsprogramma’s door de Shredder en al polderend tot een regeerakkoord komen. Hopelijk zonder de PVV!

De prijzenkast van een loser

Het is niet slim om met je raam open te slapen zo bleek deze zondagochtend. Mijn gezichtje werd getrakteerd op een lauwe douche van zure regen. Chagrijnig stapte ik mijn bed uit om in de douche een handdoek te pakken.  Een deel van mijn hersenactiviteit moet nog hebben plaatsgevonden  in dromenland . Met een aan motorisch gestoordheid grenzende move sloeg ik een plankje van de muur. Nou ja, een plankje…Het is mijn trofeeënplank. Al moet ik eerlijk zeggen dat het geenszins een indrukwekkend plankje is. Ik besloot mijn dag er niet door te laten verpesten. Mijn dag werd verpest door het wasrek dat ik enorm handig aan de deur had opgehangen van de douche. Djoef! Ook deze moest ik van mezelf begroeten met een kopstoot.

Terug op mijn kamer kreeg ik een behoorde schok te verwerken. Op de trofeeënplank prijkten wat medailles van de Leerdamse Glasstadmars, maar iedereen die daar op de basisschool zit of heeft gezeten heeft er wel enkele van. Vijf kilometer is niet zo’n uitdagende wandelafstand. Je kon geloof ik ook tien lopen, maar daar heb ik het nut nooit van ingezien. Verder sierde op de plank een paar vaantjes van voetbaltoernooien. Ik was zeker geen onverdienstelijke keeper met een bij vlagen katachtige reflex, maar zo’n vaantje kreeg je bij de inschrijving. Ook het bewijs van de blauwe judoband was nog intact, maar iedereen die contributie betaalde kreeg elk jaar een andere kleur band. Ook niet echt iets om trots op te zijn. Van de middelbare school hing er nog een certificaat van een conditietest, maar dit was ook niet helemaal eerlijk. Toen de gymleraar naar het toilet was, heb ik het cassettebandje enkele trappen vooruit gespoeld. Dat scheelde weer een paar rondjes zwetend door een gymzaal lopen.

De enige beker waar ik wel trots op ben, lag echter in tweeën! De derde prijs van de badminton heren dubbel kampioenschappen! Godmagende!! Het is natuurlijk al erg dat je trots bent op een derde prijs, maar dat word je vanzelf als dit het enige is dat je bereikt hebt in je sportcarrière. Dat mijn dubbelmaatje Kin Ching Cheung heette doet aan deze prestatie niets af.  Nu was het bewijs van mijn enige noemenswaardige sportieve prestatie kapot. Wat ben ik toch een ultieme loser! Al snel relativeerde ik deze gedachte. Ik ben goed in kroegsporten. En in bordspelletjes!

Ik ben officieus ‘Kroegsportman van het jaar 2006.’ Ik was de organisator van de dag en dat heeft er heel misschien ook wel voor gezorgd dat ik eerste werd in het klassement. Het was voor de mensen zonder bierbuik misschien niet leuk dat je gewicht van invloed was op de hoeveelheid punten die je kon scoren bij het karten, bowlen, biljarten en darten. Ik kon deze dag mijn eigen spelregels maken. Wellicht dat ik daarom wel dol ben op bordspelletjes. Daarbij kun je ook buiten de spelregels denken. In  mijn nabije omgeving waagt niemand zich meer aan een gezellig potje monopoly, kolonisten of risk. Valsspelerij typeren ze als spelbederf. Wat een onzin! Dat is juist een verrijking. Conformeren aan spelregels is voor losers! Ik kan bovendien uitstekend tegen mijn verlies. Gezien mijn schrale trofeeënplank heb ik in ieder geval uitermate de gelegenheid gehad hier mee om  te leren omgaan.

 

Met Alberto op vakantie

Je bent wat je boekt!  Wanneer je een vakantie boekt naar een camping in de Ardennen dan ben je heel stom. Heel stom, mag ik wel zeggen. Het enige goede dat Wallonië namelijk ooit heeft verlaten is Karel de Grote. En dat is al meer dan 1200 jaar geleden. Daarna heeft die provincie nooit meer iets fatsoenlijk voortgebracht. Gelukkig hebben ze zich in die aftandse provincie opgesloten. Dat is misschien maar goed ook, want niemand zit erop te wachten om figuren naast zich te hebben wonen die het liefste een stoofpotje maken van alle huisdieren in hun omgeving. Het enige waar Wallonië trots op kan zijn is dat Wallonen het lelijkste volkje op aarde zijn. Daar kunnen ze in Tsjernobyl nog een misvormd puntje aan zuigen! En dan zijn er dus Nederlanders die daar voor hun plezier op vakantie gaan. Toen ik zondag langs het aftandse programma ‘red mijn vakantie’ zapte, kwam ik zo’n typisch gezinnetje tegen.

Een Nederlands gezin was neergestreken op een camping in Ellemelle. Ze konden er de hele week in een hutje van vijftien vierkante meter verblijven voor nog geen tachtig euro. Voor een dubbeltje op de eerste rij! Zo dacht de familie. Maar wat schetste echter na het betalen van het dubbeltje hun verbazing? De familie was volgens beroepsoproepkraaier Alberto Stegeman in een situatie beland die niet onderdeed voor de erbarmelijke sanitaire omstandigheden van een naar Duits voorbeeld gebouwd concentratiekamp. Het openbaar toilet was smerig! Toen Alberto de deur van het toilet opende, begon er een muziekje te spelen dat nog onheilspellender klonk dan de tune van ‘Jaws.’ Er werd ingezoomd op de afgebladderde verf en scheef liggende tegels. Alsof het nog niet genoeg was werd beroeps geestelijk gehandicapte Rob van de smaakpolitie erbij gehaald. U weet we,l die blije eikel die geobsedeerd is door rubbertjes en van wie heel Nederland zich afvaagt waarom zijn vader niet dezelfde obsessie deelde bij het anaal verwekken van onze vrolijke Rob. Daar zou ik nou vrolijk van worden!

Rob had een papiertje bij zich waarmee hij het aantal bacteriën kon meten. Wat denk je? Op een budgetcamping in de Ardennen zijn er veel bacteriën te tellen op de door de dorpsgek afgelikte toiletbril. Met het papiertje in de aanslag ging Alberto stennis trappen bij de eigenaar van de camping. Wat een poep! Is de paus katholiek? Dat kan je toch verwachten! Je stuurt een heroïnejunk toch ook niet om af te kicken op werkvakantie naar Afghanistan om te assisteren bij het binnenhalen van de papaveroogst? Volgend jaar boek ik een bungalow op Texel. Ik huur twee fietsen, een labrador en twee setjes van dezelfde fietskleding met bijpassende helm. Ik haal geen eten in huis. Alleen drank. Heel veel drank. Dat drink ik dan op. Eens kijken hoe lang het dan zal duren voordat de buren Alberto en Rob bellen om hun vakantie te redden. Wat zou ik die twee nitwits graag in afgetankte toestand met mijn vingertje in de lucht de les lezen. Dan kan ik me eindelijk eens gelegitimeerd misdragen en iemand kwetsen. Bij dezen een oproep: wie gaat er volgend jaar mee op fietsvakantie naar Texel?

Baat het niet dan schaadt het niet

Je zou denken dat het na de ontmaskering van de zelfbenoemde professor Bruno Santenera met kwakzalverij zou zijn gedaan in Nederland. Professor Santenera is de koekenbakker die samen met Tineke de Nooij op Tell Sell in zijn slecht geacteerde Italiaanse accent de ‘Biostabil’ aanprees. Onze slimme Bruno verkocht voor  200 euro een magneetje aan een ketting. Deze hoogleraar in de oplichtingskunde schijnt nog iedere dag onder de douche te zingen van vreugde: “Eén, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, TIEN MILJOEN!” Sinds onze op intelligentie geselecteerde jongens van het Nederlandse elftal onder hun zweetbandje of in hun scheenbeschermers een bandje met een magneet dragen is er een nieuwe Santenera opgestaan. Dit keer wordt de magneet niet verkocht aan een fraaie ketting, maar is deze verwerkt in een plastic bandje: de balansband.

Het ultiem domme spreekwoord ‘baat het niet, dan schaadt het niet,’  is een vaak gehoord argument voor de aanschaf van dit soort zaken. Het is hetzelfde argument dat vrouwen graag gebruiken voor de legitimatie van het gebruik van allerlei dure potjes huidcrème. Dat de potjes eigenlijk een soort mayonaise met parfum bevatten, schijnt hen niet te kunnen deren. Het doel (de illusie van jong blijven) heiligt immers de middelen (voor honderden euro’s per jaar mayonaise op je gezicht smeren). Om nog maar te zwijgen over de ‘help-je-vagina-Ph-neutraal-creme’ van Lactasyd waarvoor reclame wordt gemaakt als ik’ Gooische Vrouwen’ zit te kijken! Rot op met je kutcrèmes!  Ik zie dan ook totaal niet in hoe een balansbandje mijn levenskwaliteit zou kunnen bevorderen. Je kleine teen insmeren met chocoladepasta schaadt ook niet, maar of je er ook baat bij hebt, is zeer de vraag.

Nu is een pot chocoladepasta nog geen twee euro. Voor zo’n laag bedrag heb je er natuurlijk geen baat bij. Als je het in een luxer kleiner potje stopt en je vraagt er honderd euro voor dan werkt het uiteraard wel. Zeker als je er een mooi verhaal bij verzint. Is het immers niet zo dat positieve energie bij stress via de kleine teen het lichaam verlaat? De inhoud van mijn potje zal dat voorkomen. Dus kijk niet vreemd  op als je volgend jaar zomer mensen met een bruine teen in hun slippertjes op het terras ziet zitten. Dan kan ik met een gerust hart op hetzelfde tropische eiland als professor Santenera, mevrouw Bettencourt en de bedenker van het balansbandje van mijn welverdiende vervroegd pensioen gaan genieten. Vind je mijn voorbeeld van chocoladepasta als wondermiddel een beetje overdreven? Lekker een magneet aanschaffen voor een paar tientjes dan!

Pluizig tuig

Het was kwart voor vier in de vroege ochtend toen ik de parkeergarage verliet en het Koningsplein overstak. Thuis haalde ik een zak met drie boterhammen uit de vriezer. Het feit dat ik drie uur later in de morgenstond brood zou staan smeren, stemde mij allerminst vrolijk. Verlangend naar mijn bed poetste ik slechts voor de vorm heel kort mijn tanden. Het feit dat ik over drie uur net voor het brood smeren in deze fucking iglo zou staan te douchen, stemde mij nog minder vrolijk. Mijn ‘Gerard Joling-bedovertrek’ had gelijk. Ik had er de kracht niet meer voor. Het duurde dan ook niet lang of ik zat in het treintje naar dromenland. Net voordat ik die halte had bereikt, werd ik uit het treintje gesmeten. Kutzooi! Het pluizige volk dat zijn illegale intrek heeft genomen in de failliete door stof en muizenkeutels gesierde campingwinkel onder mijn appartement had een feestje. Door de muren heen was ik getuige van hun houseparty. Het monotone basgedreun maakte mij woedend.

Het is van dat typische krakersvolk. Opgeschoren smerige koppen, piercings, legerjassen en een vuilnisbakkenrashond, die ze als een soort ranzige mascotte altijd bij zich schijnen te moeten hebben. Het zijn van die misselijkmakende figuren met een aversie jegens het wassen van hun haar, dat zelfs gemeden wordt door luizen, doorgaans niet de meest kieskeurige wezentjes bij het overspringen van haardos naar haardos. Ik was te moe om mijn bedje uit te komen voor het gooien van een buurvriendelijke steen door de met gejatte gordijnen behangen voormalige winkelruit. Een molotovcocktail was overigens meer op zijn plaats geweest. Onkruid verdelg je immers het beste met vuur. Ik keek naar mijn plafond en probeerde schaapjes te tellen, maar dit hielp geen flikker. De schaapjes gingen op hetzelfde tempo als het basgedreun. Het waren gabberschaapjes en die zijn allesbehalve rustgevend, maar werken juist op mijn zenuwen.

Nog even dacht ik eraan om de politie te bellen en melding te maken van deze geluidsoverlast. Van dit plan kwam ik echter net zo snel als de gabberschaapjes over het hekje sprongen in mijn gedachten terug. Dat zou hypocriet geweest zijn. Er was immers niet voor niets spontaan een buurtfeest georganiseerd toen de bewoners van de Vendeliersstraat lucht kregen van mijn vertrek. Ik was er zelf namelijk ook niet vies van om wat muzikale klassiekers de ether in te knallen op de meest vreemde tijdstippen. Ook die ene keer dat ik het nodig achtte om alle lege flessen port op mijn kamer uit het raam te gooien, moet de nachtrust van mijn buren geenszins ten goede zijn gekomen. Deze actie kwam overigens niet voort uit een alcoholprobleem, maar uit een door alcohol veroorzaakte chronische luiheid de glasbak met een bezoek te vereren. Ik staarde maar dom naar mijn plafond totdat mijn wekker het startsein van het begin van mijn kutdag zou geven. Het pluizige tuig maakte dat ik mijn kutdag met een hoofdletter kon spellen.