Omdat binnen mijn nieuwe professionele avontuur het credo “geen stress” hoogtij viert, ben ik iedere woensdagmiddag vrij. Eén van de mooie voorstellen die ik heb gedaan aan onze imaginaire HR afdeling. Dit stress verlagende voorstel werd meteen ingewilligd. Genialiteit komt soms tot je op onverwachte momenten. Zo kwam dit idee tot me toen ik midden in de nacht wakker was geschrokken in een nachtmerrie over mijn kleuterjuf. Wat was je altijd op de lagere school? Precies. Woensdagmiddag vrij. Kun je je herinneren dat een klasgenoot ziek thuis zat met burnout verschijnselen? “Bennie kan de komende maanden niet mee doen met trefbal, want hij ligt met een burnout in bed.” Nog nooit gehoord. Gewoon iedereen woensdagmiddag vrij. ‘Wat een geniaal idee,’ aldus klopte de narcist in mij zichzelf op de schouder. En ik kan het nog wetenschappelijk staven ook. Je kunt goede ideeën immers niet alleen stoelen op een droom over seks met je kleuterjuf. Zeker niet als je van doen hebt met een imaginaire HR afdeling. In het Zweedse Götenborg was een experiment met een zesurige werkdag uitgevoerd. De kosten van de kortere werkweek bleken lager dan ingeschat en de baten waren aanzienlijk: minder stress, minder ziekte, meer banen, betere prestaties.
Omdat het mij bijzonder onverstandig leek de woensdagmiddag in mijn stamcafé te vieren door het overmatig drinken van La Chouffe, maakte ik voor de verandering een meer verstandige keuze. Een stadswandeling was het devies. Ik moest toch nog op de Haarlemmerstraat zijn voor het ruilen van een verjaardagscadeau in een schoen maatje groter. Kon ik ook meteen de eerste stappen zetten richting het verliezen van mijn ietwat overtollige buik kilo’s. Gezond en praktisch.
Ik was de hoek van mijn straatje nog niet om of een mooie dame op de fiets werd door een taxichauffeur uitgescholden. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid probeerde hij zo een dispuut te beslechten over het al dan niet terecht of onterecht voorrang nemen van de fit-girl in kwestie. Maar goed, dat doe je nu eenmaal als fietser in Amsterdam. Zeker als mooie dame op een fiets. “Kankerwijf, kijk godverdomme uit je doppen, ” kreeg ze onterecht naar haar terecht arrogante dovemansoren geschreeuwd. Ieder chickie in de grachtengordel meent namelijk te figureren in een Victoria Secret fashion show. Ze zijn zo gefixeerd op hun figurantenrol dat hen omgeving en werkelijkheid nog weleens willen ontgaan. Dit heeft met arrogantie niets van doen, maar dient te worden opgevat als Method-acting.
Ikzelf ben trouwens niet zo van het schelden met ziektes. Ik combineer liever genetaliën met oude beroepen.Ze dekken eenzelfde lading, doch beledig je enkel en alleen degene die je wilt uitschelden. Pest, pokken en tyfus ruïneren immers al genoeg families en zorgen voor veel verdriet binnen onze samenleving. En dan laat ik de zo quasi lief door Ciske de Rat toegezongen ziekte cholera nog buiten beschouwing. ‘Man man man,’ daarmee zou ik dus nooit schelden. Geef mij maar gewoon een kuthoer. Ik vervolgde met een grote glimlach mijn wandeling. In mijn eerder op de dag voor een belachelijke prijs van negenentwintig euro aangeschafte iPhone oortjes begon Herman van Veen over Hilversum III te zingen. Het zonnetje deed zowaar ook nog een kleine duit in het *zakje. Geen stress. Inderdaad. Geen stress.
*”Een duit in het zakje doen,” vindt haar oorsprong in het collectezakje van de Kerk. Gaarne ‘zakje’ in dit kuise verband niet op te vatten als, of te associëren met ,balzak