Het huidig abnormaal

Beste Mark,

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen. Heeft u voor uw toespraak van heden avond de tekstschrijvers van het jeugdjournaal gecontracteerd?   “We hebben versoepeling van de maatregelen samen verdiend?” Ik was totaal ‘flabbergasted.’ Voor iemand, die in tegenstelling tot ondergetekende, wel zijn Geschiedenis studie  heeft afgemaakt een hoogst merkwaardige kijk op onze burgelijke vrijheden. En dan prijkt notabene een foto van Thorbecke op uw bureau! Ik heb hier slechts twee woorden voor. “Dom hoor!”  U spreekt van het nieuwe normaal. Ik vind het inperken van vrijheden allesbehalve normaal. Ik spreek dan ook liever van het huidig abnormaal. Een noodzakelijk kwaad, zo hoop ik dat zal blijken. Noodmaatregelen invoeren buiten het parlement? Abnormale situatie hoor. U zou toch, zeker als historicus, moeten weten dat menig verlicht despoot of dictator in zijn zelfgenoegzame handjes heeft geklapt bij zo een situatie.

Ik begrijp het dilemma overigens heel goed tussen gezondheid en de maatregelen nemen die genomen zijn. Ik en velen met mij zouden niet in uw schoenen willen of kunnen staan. Dusverre vond ik u daadkrachtig optreden. Mijn complimenten daarvoor. Heb ik mijn stem niet voor niets uitgebracht op uw partij. Of zo een lockdown nu het juiste is geweest. Daar zal de de door u en mij zo geliefde geschiedenis wel een oordel over vellen. En aangezien die door winnaars wordt geschreven, hoeft u zich daar weinig zorgen over te maken.   Doch hoop ik dat we het  met elkaar eens kunnen zijn dat we kunnen spreken van een huidig abnormaal. Schokkend hoe snel waarden als vrijheid en privacy bij het grofvuil worden gezet als zich de angst van een virus door het land beweegt. Had die Maslov toch gelijk met zijn piramide. Behandel me echter niet als de hond van Pavlov. Ik ga niet kwijlen van iets dat de basis is van mijn zijn. Vrijheid.

Zoals een goed burger betaamt zal ik me uiteraard houden aan de maatregelen. Met ninja achtige moves zal ik een pak melk uit het Appie schap halen als iemand te dichtbij lijkt te komen. Komen mijn katachtige keepers reflexen me toch nog goed van pas.  Ik zal een mondkapje opzetten als ik in de trein of tram zit. Ik stel de polonaise in de nachtelijke uurtjes nog even uit. Dat heb ik de afgelopen twintig jaar sowieso veel te vaak en te gulzig gedaan. Wel hoop ik van harte dat de economie weer met aan lichtsnelheid grenzende rapheid gaat draaien. Misschien wel een idee om niet alleen advies in te winnen van medisch experts. Ik vond die mensen die de richting Natuur & Gezondheid kozen toch altijd beter met cijfertjes dan met mensen. Zou die geen carte blanche geven aangaande staatszaken. Laat u adviseren door een breder kader aan experts. En dan niet die droeftoeters die aanschuiven bij praatprogramma’s. Ik heb al menigmaal op het punt gestaan mijn glas richting de televisie te gooien als blijk van mijn ongenoegen. Man, man, man!  En ontsla die toespraakschrijvers van het jeugdjournaal rapidement. Ik meen dat dat nu zelfs boeteloos  kan.  U bent een staatsman. Gedraag u er dan ook naar!

Keep up the good work!

 

Patrick

Aapconversaties tijdens Corona huisarrest

Slaperig strompel ik mijn woonkamer in. Het is negen uur. Het voelt alsof ik me heb verslapen, maar waarvoor weet ik ook niet precies. Nog voordat ik mijn hond uit zijn bench bevrijd en van ontbijtbrokken voorzie, begroet ik hartelijk mijn decoratieve apen Willy en Rico. De opgezette vos die trouw mijn drankkast bewaakt krijgt een enthousiasmerende aai over zijn bolletje. “Goedemorgen Vossie, lekker geslapen?” Ik weet echt wel dat dit een beetje ‘koek koek’ is, maar in deze vreemde dagen van Corona huisarrest komen de muren toch een beetje op je af. En de eerlijk gebiedt me ook te zeggen: ik kom er nu mooi mee weg!  “Goedemorgen Rico. Goedemorgen Willy. Wat een heerlijk weertje hé jongens?” vraag ik hen terwijl ik een boterham met pindakaas smeer. “ De gesprekken zijn nu nog te typeren als eenrichtingsverkeer, maar ik sluit totaal niet uit dat hier verandering in gaat komen. Op korte termijn  welteverstaan. Ik houd er namelijk met aan zekerheid grenzende humoristische waarschijnlijkheid rekening mee dat de aapconversties intensiever zullen worden en deze, hetzij primitieve gesprekken, van een meer interactioneel cachet zullen worden voorzien.”Oftewel: “Koek Koek!”

Mijn huis is nog nooit zo opgeruimd en schoon geweest. Mijn kledingkast is niet langer een ontplofte inzamelingsactie, maar een georganiseerd strak ingedeeld staaltje kledingkunst! Acute ‘ocd.’  De muffe lucht van te lang gedragen shiny sokken is succesvol geattaqueerd door Robijntje. Ik vond  hem altijd een kutbeertje, maar nu ik tien van die wasverzachter flessen bij de Appie heb gehamsterd, zat er niets anders op dan mijn mening te herzien. Kutbeertje! Na elf jaar stof te hebben gehapt, is mijn strijkijzer in ere hersteld. Wie had dat gedacht? Mijn voorraadkast puilt fucking uit. Ik heb meer appelmoes dan een Van der Valk Restaurant. Dorperwten- en pastatechnisch gezien voorkom ik meerdere hongerwinters op de hele Rozengracht en er is een hoeveelheid toiletpapier waarmee ik alle Nederlandse kleuters een jaar lang Papier-maché orang oetan’s kan laten maken. Ik heb zelfs witte bonen in tomatensaus in mijn voorraadkast staan. Man, man, man.

Zo wilde ik nog even door gaan met klagen. Maar nog voordat ik een relaas kon afsteken over het missen van etablissementen met een tapvergunning in mijn wekelijkse stukje ontspanning werd ik afgekapt. “Ik ben echt moe Pat, dus ik ga slapen.” Dat kon ik me meer dan goed voorstellen . Er lagen namelijk meerdere ernstig zieke Corona patiënten op haar afdeling en die verpleegde ze van maandag tot en met zaterdag meer dan 8 uur per dag in zo’n beschermend pak. Ik werd er een beetje stil van.  Ik wenste haar welterusten en beduusd met het lichte schaamrood op de kaken hing ik op. “Dan valt het bij ons meer dan mee hè jongens? Warmpjes en overvoed in onze gouden kooi.” Vossie, Willy, Rico en Guus zwegen als het graf. Nog wel dacht ik. Nog wel…