Geen stress. Het credo van 2018 en daarom geen gek leidmotief voor een weekje Toscane. Na wat speurwerk in de digitale wereld van reisblogs was ik uitgekomen bij de bed & breakfast van Joep en Jan Pieter. Die blinken op hun rustieke Hoeve al meer dan vijftien jaar uit in gastvrijheid en gastronomie. Of als ik het in een rap zou moeten duiden om een wat jonger publiek naar de bed and breakfast te trekken: “De B&B van J&J blinkt uit in G&G” Hun huidige klandizie zal dit namelijk uitspreken als: De Bé en Bé van Jé en Jé blinkt uit in Gé en Gé. Het is heerlijk toeven op hun Hoeve. Alleen de zelfgemaakte Limoncello is een bezoek al meer dan waard. Na het drinken van dit Italiaanse elixer voelde ik me namelijk meteen thuis en op mijn gemak. Geen stress was immers het devies.
Gedurende ons welkomstdiner, dat zowel gastronomisch als sfeer technisch puik was, kwam het gesprek op de smartphone, dat, en dit valt niet te ontkennen, tot verlengstuk van het menselijk lichaam is verworden. Zouden we niet meer met aandacht leven? Kunnen we nog wel echt contact maken? Jan Pieter meende dat het een duivels apparaat was. In zijn B&B merkte hij tot zijn grote spijt dat gasten thuis niet meer los kunnen en door de smartphone niet in het hier nu van Toscane aan het genieten waren, maar nog continu verbonden waren met thuis. Ik bracht daar tegenin dat de smartphone en nieuwe technologie niet alleen met argusogen moeten worden bekeken. Je moet wel een beetje blijven meegaan met de techniek. Ook om het hier en nu te begrijpen. Of om met de woorden van Bilderdijk te spreken: “In het verleden ligt het heden, in het nu wat worden zal.” Dat kun je op een intelligente manier doen. Je moet immers niet net zoals Prometheus je vingertjes branden. Dat mijn argument de volgende dag kracht werd bijgezet door een moment van stress had ik niet kunnen voorspellen.
Na wat sightseeing in het Middeleeuwse dorpje Volterra gingen we terug naar de B&B van J&J. Onder het genot van een wijntje speelden we een kaartspelletje met uitzicht op de prachtige vallei. Een andere gast passeerde ons tafeltje en zei dat hij even een blokje om het huis ging wandelen. Mijn ongeluk in het kaartspel werd verzacht door het fijne zonnetje. Datzelfde zonnetje, en dan met name het ondergaan daarvan, zou de wandelaar weldra een bijzonder ongelukkig avondje gaan bezorgen. Aan het diner ontbrak namelijk van hem ieder spoor. Ondanks dat de witlof lasagne van Jan Pieter als gastronomisch hoogtepunt kon worden getypeerd, konden we er niet echt van genieten. Ik grapte nog naar de vrouw van de wandelaar dat hij hopelijk toch niet een “pakje sigaretten” zou zijn gaan halen. Jan Pieter stond oogluikend toe dat ze aan tafel met haar smartphone vergeefs contact zocht met haar man, die overigens niet rookte. Lantaarns, lampionnen en licht in het algemeen zijn niet bepaald gemene delers van het Toscaanse bos. Ik schonk mezelf nog maar een wijntje in. Dat lost een penibele situatie als deze niet op, maar dat doet melk ook niet.
Rond half 11 besloten de vrouw van de wandelaar en Joep na een mislukte roep-en-reddingspoging de Carabinieri in het nabijgelegen dorp Pomarance in te lichten. We gingen ervan uit dat er pas bij het ochtendgloren gepaste actie zou worden ondernomen. ‘Assumption is the mother of all fuckup.’ Een uur later reden er namelijk twee brandweerwagens en drie politieauto’s het terrein van de Hoeve op. Ik telde meer dan veertien funzionario di governativa. Ze hadden zelfs een zoekhond meegenomen. Nu maar hopen dat de wandelaar niet veel waarde zou hechten aan het dagelijks verschonen van zijn onderbroek. Dan zou de zoekhond hem vast en zeker eerder opspeuren.
Ondertussen probeerde de politie de smartphone van de wandelaar uit te peilen. Hij had deze niet meegenomen, zo bleek later. Dom hoor! Had hij dit apparaat maar meer als verlengstuk van zijn lichaam gezien, dan was deze polonaise van brandweerlieden, politie en de labrador als gangmaker voorop niet eens nodig geweest. Maar goed. Achteraf is dat altijd makkelijk praten. Rond drie uur was de hond erin geslaagd de onderbroeken lucht van de wandelaar te lokaliseren. Om vier uur in de ochtend werd de wandelaar bij de Hoeve licht verbouwereerd afgeleverd. Een watertje sloeg hij wijs af. Hij had naar eigen zeggen wel een wijntje verdiend. Ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden en gunde mezelf ook nog een slaapmutsje. Naast een hoge pet van mijzelf heb ik nu een hoge pet op van de Carabinieri. Die hadden meteen actie ondernomen en Filippo, de hoofd veldwachter, kwam zelfs de volgende ochtend nog even polshoogte nemen. Of alles in orde was met de vrouw en haar wandelaar. Eerstgenoemde had zich overigens bewonderenswaardig kalm gedragen. Zeeuwse nuchterheid ontmoette Italiaanse hulpvaardigheid. De rust had haar intrede weer gedaan in de Hoeve. Geen stress in Toscane. Geen stress.