Een spontaan idee
Spontaniteit draag ik een bijzonder warm hart toe. Impulsief plezier blijkt keer op keer leuker te zijn dan de altijd tegenvallende geplande festiviteiten. Zo vatte op een Amsterdams terras het lumineuze idee post om gezamenlijk vakantie te gaan vieren in de Spaanse zon. Het werd zowaar een echte last minute vakantie omdat de handige fraulein die de tickets zou boeken, helemaal geen tickets had geboekt, zo bleek toen ik ons wilde inchecken. En wat doe je dan als je hier als geëmancipeerde vrouw mee geconfronteerd wordt? Juist! Dan word je boos met de mededeling dat jij alles moet regelen. Gelukkig geldt ook binnen de grachtengordel: beter een goede buur dan een verre vriend, dus kon ik op de credit card van de buurman alsnog vliegtickets boeken. Mijn eigen credit card heb ik namelijk vernietigd na een onverwachte afschrijving van €700 na een bezoek aan een ietwat duistere club in Kuala Lumpur. Dat had uiteraard niets van doen met mijn schandalig dronken toestand, maar was in zijn geheel toe te schrijven aan de malafide uitbater van dit louche etablissement.
Geen El Arenal!
In eerste instantie was het de bedoeling om Ibiza met een bezoek te verblijden. Uiteindelijk werd vluchttijden- en budgettechnisch gekozen voor Mallorca. Al hadden de dames één voorwaarde: geen El Arenal! EL Arenal is het allerminst pittoreske badplaatsje waar Kees Kroket en Piet Friet de lokale eettentjes naar de culinaire periferie van het eiland hebben verdreven. Pizza en pasta vijf euro, een beetje dat verhaal. Het is tevens het plaatsje waar ik vorig jaar gedwongen afscheid nam van mijn iPhone. Aan de ene kant had ik dus bijster weinig zin om ooit nog voet aan deze verderfelijke wal te zetten. Aan de andere kant weet ik een puberaal recalcitrante grap op waarde te schatten. Een retourtje met biggentransportbedrijf RyanAir €170.00. Een budgethotel in Mallorca €165.00. Tapas en een biertje op een Spaans terras €7.50. De gezichtsuitdrukking van twee Amsterdamse dames in de herfst van hun twintiger jaren die tot de constatering komen dat ze toch vakantie moeten vieren in El Arenal: ONBETAALBAAR!
Zen
In vergelijking tot mijn vorige vakantie naar Mallorca met een groep mannelijke ‘mongols’ ben ik behoorlijk tot rust gekomen. Ik ben zelfs bruin terug gekomen! Even weg van de alledaagse hectiek. Een klein tukje maken op het strand. Een boekje lezen. Dagdromen bij het rustgevende neerslaan van de rustieke golven op het zandstrand. Een goed gesprek onder het genot van een Spaans hapje en een San Miguel. Zen! Een serene rust die slechts een enkele keer werd verstoord omdat de wind wat flarden van Duits drankgelag meevoerde uit het Duitse gedeelte van El Arenal. Daar had het worstenvolk zich massaal verzameld om bier te drinken en lawaai te maken. Gelukkig hadden de Duitsers hun eigen gedeelte van de badplaats via een toeristische Blitzkrieg ingenomen, zodat wij zo min mogelijk last van hen hadden. Chillen: dat was ons devies!
Heeren van Amstel
Het hoofdkwartier van onze vakantie werd gevormd door feestcafé Heeren van Amstel. Uiteraard had het barpersoneel al bijzonder snel in de gaten dat zij hier van doen hadden met een groepje Bourgondiërs, dat niet vies was van een alcoholische versnapering. In het kader van klantbinding werden we uitgenodigd een dagje mee te varen op de partyboat. Je bent immers maar een keer geslaagd voor je middelbare school. Gezien mijn weinig florissante studiecarrière is mijn vwo diploma een diploma dat ik koester! Toen ons ter ore kwam dat het merendeel van de partygangers zou bestaan uit Duitsers werd echter anders besloten. Cala Pi. Een authentiek afgelegen baaitje met een idem dito restaurantje met nog authentiekere Sangria. Oh la la! Dat je hierdoor iets minder soepel op de middagbeentjes staat, neem je uiteraard op de koop toe. Siësta is voor losers! “Doede mij nog maar een glaaske!” De laatste avond hebben we als tegenprestatie voor deze leuke dag de propperhandjes uit de mouwen gestoken. Een jeugddroom die dan eindelijk werkelijkheid werd.
Begaaiuh!
Wanneer ik in vrouwelijk vakantiegezelschap vertoef dan weet ik mij over het algemeen goed in toom te houden. Slechts één avond heb ik hem flink begaaid. Na een cultureel fietstochtje naar Palma wilde ik nog even doorhalen aan de bar. Daar ben ik met vlag en ridicule wimpel voor geslaagd! Hoe ik uiteindelijk met een taxi bij het hotel belandde om half zes in den vroege ochtend is mij een groot raadsel. De Heeren van Amstel was slechts 100 meter verwijderd van ons hotel. Hoe ik uiteindelijk met een Spaanse dame, die ik voor het gemak maar El Sandra noem, op de hotelkamer belandde is mij een nog groter raadsel. Toch kwam er bijzonder snel een einde aan mijn door alcohol veroorzaakte geile tunnelvisie. Het licht in onze hotelkamer ging aan. “Bins! What the fuck? Heb je nou een hoer meegenomen?” Mijn reisgenootje pakte een boek en begon vurig te lezen. Nog even probeerde ik haar ervan te overtuigen dat El Sandra geen dame van lichte zeden was, maar van liefde was ook niet echt sprake. “Ga je nou echt zitten lezen,” vroeg ik licht gepikeerd. “Ja Bins,” was haar evenzo gepikeerde reactie. Ons afscheid was net als onze ontmoeting. Liefdeloos doch pragmatisch. Een korte novelle zonder happy end. Adios El Sandra!
Ik was overigens niet de enige die een bonte avond beleefde in El Arenal. Enkele nachten voor mijn mislukte escapade was het onze jarige job die met drie halfnaakte Duitse mannen gehuld in een Borat pakje de hotelkamer opliep. Wederom wist onze Tante Es ongenodigde gasten in een mum van tijd niet vriendelijk en bijzonder dwingend van de hotelkamer te bonjouren. Zo liet zij ons hele hotel kennismaken met het fraaie scrabblewoord: OPSODEMIETEREN! Toch was het met haar tot nu toe surrealistische nachtrust nog niet gedaan, want een klein uur later kwam ik verliefd de kamer oplopen. Mijn reisgenoten hadden echter weinig zin in mijn nachtelijke openbaring. “Morgen Bins, morgen!”De volgende morgen was mijn gevoel voor deze leuke Nederlandse dame alweer geworden tot slechts een verliefde schim. Kut liefdesborreltjes!
RyanAir
Waarom laat RyanAir de brakke reiziger niet met rust? Waarom moest dat losse handtasje nu weer in mijn handkoffer worden gepropt om half zeven ’s ochtends terwijl we pas vier uur daarvoor het terras afdropen? Waarom laten ze je in een bus met vijftig andere klagende Nederlanders in het brandende zonnetje net iets te lang wachten voordat je hun van een afgekeurde Indonesische vliegtuigmaatschappij overgekochte Boeing mag betreden? Waarom moest nu net onze steward het Italiaanse typetje zijn uit de hitserie Alo Alo? Waarom had ik zo weinig beenruimte?……Waarschijnlijk omdat ik een Nederlander ben en zo goedkoop mogelijk wil vliegen zodat ik achteraf zo hard mogelijk kan zeiken. Het mocht de vakantiepret niet drukken!