Dinner en blanc

“Pat, ik ga het niet meer redden om het voor -en nagerecht te regelen. Kun jij even naar een traiteur gaan? Oh, en regel even wat water. In glas. Geen plastic!” Ik had me deze middag al versleept aan vier flessen Chablis en een fles Champagne incluis drie zakken ijs. Het was al half vier en ik stond met gepaste tegenzin een witte broek te strijken toen ik deze orders ontving. Een witte broek die ik onderin mijn kast weggemoffeld met andere uit de mode geraakte attributen zoals Hawaii blousjes en een Australian trainingsjack. Een uur later moesten we verzamelen op de Europaboulevard. Uiteraard raakte ik niet in paniek. Met een glimlach op mijn toet liep ik naar mijn ijskast. Ik opende een fles Chablis en schonk mezelf een vrolijk glas in. Het was tijd voor een ontspannend doch vrolijk muziekje. “Spetter Pieter Pater” van Herman van Veen. Al strijkend liet ik Foodora de culinaire orders van Kolonel S. uitvoeren. “Geen stress,” is immers het devies van 2018. Dit credo impliceert te denken in oplossingen. Nooit in problemen.

Om kwart voor vijf stond ik met drie Albert Heijn tassen vol wijn en lekkernij bij Kolonel S. voor de deur. Ondanks dat ik outfit met complimenten had begroet, wist zij multitaskend de boodschappen in een rieten mand te verplaatsen en haar witte blouse te verruilen voor een ander wit blousje. Na het instemmend beantwoorden van haar naar bevestiging vragende monoloog over de betere match van dit bovenstuk met haar broek, konden we dan toch eindelijk vertrekken. Tijdens de Uber rit werd mij het concept van Diner en Blanc verder uitgelegd. Ieder koppel verzorgt naast het eten ook zijn eigen wijn. “Waarom heb je me dan vier flessen Chablis en een fles Champagne laten halen,” vroeg ik geacteerd verbaasd. “Ik had drie gezegd,” loog ze om haar doseringsprobleem op mij af te schuiven. Toen we later aan tafel onze discussie deelde, bleken we in bijzonder puik gezelschap te vertoeven. We waren niet de enige met een gulzig inschattingsvermogen. Ik voelde me meteen thuis op het Lange Voorhout in onze Hofstad.

Ik had nog niet eerder van Dinner en Blanc gehoord. Het concept is platgeslagen als volgt. We nemen 1800 levensgenieters die geblinddoekt tenminste een biefstuk van een tonijnsteak kunnen onderscheiden. Gezellig volk dat weet dat je goede wijnen altijd in evenzo goed gezelschap dient te drinken. De deelnemers vieren het leven. Men kiest vervolgens een geheime locatie en de 1800 mensen wordt verwacht om eigen tafels, stoelen, drie culinaire gangen, wijn, aankleding en goede zin mee te nemen. De dresscode is zomers wit chic. Enige afwijkende kleur is een bloem die je mag dragen. Bofte ik even dat ik voor de gelegenheid een wit pochetje uit mijn kast had getoverd in plaats van het doorgaans meer kleurrijke zakdoekje dat mijn colbertje siert.

Dinner en Blanc is een soort culinair ‘White Sensation’ voor babyboomers. In plaats van een Deejay wordt er een orkest ingehuurd dat de leipe hitjes van Shubert, Mozart en Vivaldi de gezellig culinaire ether inknalt. Om een traditie te laten voortleven is het echter belangrijk om de jeugd erin te betrekken. Teveel vergrijzing komt een event nooit ten goede. Een traditie sterft een eenzame treurige dood als ze niet wordt gedeeld met de volgende generatie. Derhalve waren wat leeftijdsgenoten gevraagd een halve bus met hun leeftijdsgenoten te vullen. Ook op klassieke hitjes kan er gedanst worden zo liet onze tafel blijken. Als het gezellig is mag er immers gedanst worden! De witte broek ligt niet meer weggestopt onder in mijn kast. Integendeel. Stralend en gestreken ligt ze te wachten op volgend jaar. Op naar een volle bus leeftijdsgenoten volgend jaar!

Het complexe brein van het millennial meisje

Als je niet nachten wakker hebt gelegen van de Plaaggeest en je weet niet wie Robin is. Wanneer je niet weet wat de term ‘buut vrij’ inhoudt en er geen glimlach op je giecheltje verschijnt bij het horen van het intro van Alfred Jodocus Kwak. Als je Dum Dummies associeert met een Aziatisch voorgerecht in plaats van met Fruittella. Dan ben je waarschijnlijk geboren na de jaren tachtig. Dan ben je zelfs niet door de Ooievaar gebracht. Nee, dan ben je ontstaan na seks tussen je ouders. ‘Gatver!’ Ik heb medelijden met je. Je hebt namelijk niet geknikkerd met Flippo’s en je weet niet de toverfluiten in Super Mario 3 te vinden. Je bent hoogstwaarschijnlijk een millennial.

Toch blijft deze veelbesproken generatie me fascineren. Afgelopen vrijdag had ik het genoegen om de emotionele degens met twee vertegenwoordigers van deze generatie te mogen kruisen. Ik was fijn aan het samenzijn aan de bar van mijn stamkroeg toen een Sales Angel me een berichtje stuurde via Insta. Zo korten ze hun favoriete medium Instagram af. Ze had wat emotionele bijstand nodig. Ze had haar scharrel gedumpt. “Ik moest het wel uitmaken.” Het stond er echt. Ik las haar bericht wel drie keer. Poetste nog een keer mijn bril. Ik had het goed gelezen. Verwonderlijk bestelde ik alvast een fles Chardonnay voor haar. Ik ben me ervan bewust dat wijn geen oplossing biedt voor ‘liefdesverdriet’, maar volgens mij doet melk dat ook niet. Bovendien wilde ik geen argwaan wekken aangaande mijn eigen geestelijke toestand bij barman en stamgasten door op vrijdagavond een glas melk te bestellen.

De breuk viel haar zwaar. Het is dan ook geen emotionele kattenpis om zo een diepe relatie met iemand plotsklaps op een vrijdagavond na het eten te beëindigen. Ik zou het stoppen van een kortstondige uitwisseling van lichaamssappen eerder omschrijven als afwijzen of het zeggen van vaarwel, maar ik moet deze ongeduldige diva in spé nageven: dumpen of uitmaken voorziet het wel van een meer dramatisch cachet. Over het waarom ze dit dan niet deelde op haar Insta tast ik nog steeds in het sociale duister. Na twee knuffels en drie glazen wijn, was ze er volgens eigen zeggen wel weer overheen Hij had gevoelens gekregen. Zij niet. Ik gaf haar een schouderklopje. ‘Eerlijkheid duurt het langst,’ gaf ik haar mee op een didactisch verantwoorde toon die niet onder zou hebben gedaan voor een clichématig relaas van niemand minder dan Dr. Phil. Een belerend vingertje incluis. Dit zou echter niet de enige inkijk in het complexe brein van een millennial meisje zijn deze avond. Het werd nog gekker.

Aan de bar van de Pianobar raakte ik aan de praat met de vriendin van een vriend. Over hoe zwaar het solliciteren haar niet viel. Was lastig om voet aan de grond te krijgen. Brieven sturen, profielschetsen op human resource niveau spitsvondig op papier zetten, afwijzingen, niet uitgenodigd worden, curriculum vitae boetseren naar de functie. Niets dan ellende had ze op het sollicitatiepad gevonden. “Hoe lang ben je nu bezig dan?,” vroeg ik oprecht geïnteresseerd. Toen ze me antwoordde dat dit twee dagen betrof, stikte ik bijna van het nipje jenever dat ik gulzig tot me nam opdat dit kopstootje op de juiste wijze werd genuttigd. Ik ben blij opgegroeid te zijn met het doorzettingsvermogen van Pipi Langkous en de levenswijsheid van Bassie & Adriaan. Nachtmerries over de Plaaggeest hebben me weerbaar gemaakt zo weet ik nu.