De aanhouder wint

In 2008 heb ik onderstaande klachtenbrief verstuurd naar Servex BV. Dat is de overkoepelende organisatie die op alle stations in Nederlanden onder andere de Kiosk exploiteert. Tot mijn grote verrassing vond ik vandaag een reactie in mijn brievenbus. Bijgevoegd: vier bonnen voor een gratis kop koffie, zodat ik “heerlijk kan genieten van onze koffie,” zoals het hoofd van de klachtenafdeling van Servex schreef.

Geachte heer/ mevrouw,

Het komt gelukkig niet al te vaak voor, maar deze vroege ochtend was mijn huisvoorraad koffie dermate laag dat ik alleen koffiesmurf kon verblijden met een bakkie. Derhalve was ik genoodzaakt een vers bakje pleur aan te schaffen op het station. Ik kwam echter van een Kermis thuis waarover zelfs meneer Celsius en Farenheit verbaasd zouden zijn geweest hoe koud die was.

Gezien uw monopoliepositie en prijsafspraken met andere bedrijven op het station is het begrijpelijk dat ik iets teveel voor mijn koffie moet betalen. Het staat mij immers vrij niet tot de aanschaf van het bakkie pleur over te gaan. Echter verwacht ik voor  meer dan twee euro wel een fatsoenlijke bak koffie. Niet de ‘Kaapse bocht’ die voor koffie moest doorgaan. Ik kies voor de term  ‘Kaapse bocht’,’omdat ik laatst de samensteller van de supermarktwijngids een stelling hoorde poneren over Aldiwijn. ” Je moet goed je best doen om het zo smerig te maken.” Het spijt me u te moeten meedelen dat ik dit ook op uw koffie  van toepassing vind.

Dat u dit slootwater verkoopt in bekertjes met de tekst ‘heerlijk genieten’ riekt bovendien naar sadisme. Ik zou dan ook graag zien dat u stopt met het gebruik van deze bekertjes. Het wekt namelijk een verwachting die u geenszins waarmaakt.  Ja, u spreekt uzelf zelfs tegen. Nimmer heb ik zulke slechte koffie gedronken. Zelfs de baard die mij voor een dinar afgelopen zomer op het strand van Tunesië van koffie voorzag had minder zijn best gedaan het zo smerig te maken. En ik kan u vertellen dat het een smerig mannetje betrof, die in schril contrast staat met de vriendelijke en bovendien olijke dame die me van slootwaterkoffie voorzag in de Kiosk te Tilburg.

Dan rest mij nog een laatste stukje informatie dat ik u zeker niet wil onthouden.Dit is namelijk de reden dat ik tot schrijven ben overgegaan. Ik kan het causaal verband niet bewijzen, maar als ervaringsdeskundige van het volgende ontbijt heb ik een sterk vermoeden dat uw koffie de oorzaak is van het volgende. Als ontbijt nuttig ik sinds jaar en dag een bakje koffie, een flinke plak ontbijtkoek en rook ik een sigaret. Dit is een beter middel tot verbetering van de stoelgang, dan dat smerige ‘Activa’ waarmee Danone vrouwelijk Nederland oplicht. Normaliter geniet ik na de lunch van een bezoekje aan het toilet. Wat schetste echter mijn verbazing deze ochtend, na het drinken van uw koffie? Ik was nog niet eens klaar met de eerste opgave van mijn tentamen toen er een kakafonie van kriebelhoest in mijn H&M-ondergoed losbarstte! Met de nadruk op kak! Ik kon het niet meer ophouden en moest de tentamenzaal hals over kop verlaten. Het was een ‘mega-blubber-power-race’,’waarvan ik u de verdere details uit humane motieven zal besparen. Daarvoor houd ik de Kiosk verantwoordelijk.  Bovendien was alle concentratie die ik had voor mijn tentamen opgegaan tijdens dit toiletbezoek.

Gaarne verzoek ik u spoedig op bovenstaand te reageren. Het resultaat van mijn tentamen is nog niet binnen, maar u zult begrijpen dat bij een onvoldoende ik een verslag van deze correspondentie de Examencommissie niet zal onthouden. Ook mijn medestudenten hebben hinder ondervonden van uw Kioskkoffie! Ik hoop dan ook zeer spoedig een fatsoenlijke repliek in mijn brievenbus aan te mogen treffen.

Met vriendelijke groeten,

Binsmeister

Probeer het eens met aardigheid

Het goede voornemen om direct bij het afgaan van mijn wekker de bedstee te verlaten, werd door mijn slaperige alterego ‘weggesnoozed.’ Na het douchen en tandenpoetsen plukte ik als een slaapdronken aap een banaan van de fruitschaal. Omdat tandpasta en fruit samen een huwelijk vormen dat gedoemd is te mislukken, stuurde ik een sigaret naar het front om de aanval te openen op mijn frisse adem.  Het is nogal nerdy om al etend van een banaan binnen te komen op kantoor, dus ik besloot deze pas op te eten in de lift. In mijn eentje durfde ik die klus wel te klaren. De deuren van dit voor claustrofobo’s ongenoeglijk verblijf sloten zich. Terwijl ik mij aan het concentreren was op het verwijderen van de schil gingen de deuren weer open. Een vrouw glipte naar binnen. Stond ik mooi voor lul! Met mijn banaan.

Al moet iemand die een Mickey Mouse figuurtje op het borstzakje van haar overhemd heeft ongetwijfeld sympathie koesteren voor een zichzelf schamende bananenslurper. Ik was in ieder geval niet de enige die voor lul stond. Ik was klaar voor de reis naar de vijfde etage. Tot mijn grote verbazing stopte de lift echter al  op de eerste etage. De vrouw met het debiele overhemd verliet de lift. Alleen gehandicapte mensen mogen de lift pakken naar de eerste of tweede verdieping! Het uiting geven aan zulke wansmaak kan op zijn minst betiteld worden als mongool, maar dat maakt je nog niet lichamelijk invalide. “Rare josti……” Deze gedachte was niet aardig. En dat terwijl er deze week nog een zeer bruikbare tip in de sterren stond geschreven. ‘Probeer het eens met aardigheid.’

Mijn onaardige gedachten moeten ongetwijfeld verband hebben gehouden met het luchtje dat ze op had. Ralph Lauren.  Als ik dat ruik, moet ik namelijk altijd denken aan Suzanne.  Hoe ik zeven jaar geleden op een dronken avond in een ontmoetingskroeg voor oude biseksuele vrouwen  belandde, weet ik niet meer.  Suzanne is het type veertiger dat je in een alcoholische fuik laat lopen. Drink nooit sherry met een vrouw van boven de dertig! Ik ging uiteindelijk met Suzanne mee naar huis. Van de daad zelf kan ik mij gelukkig niet zo veel meer herinneren. Alleen die lucht!  Ik weet nog goed dat ik door Suzanne de volgende ochtend werd afgezet op mijn studentenhuis. In een hele oude verroeste Volvo. ‘Je bent wat je rijdt.’  Jammer genoeg stond mijn Ierse huisgenoot net op dat moment ruzie te maken met zijn fietsslot. Als je wordt uitgelachen door een Ier, doorgaans niet het meest kieskeurige volkje op aarde, dan schaam je je diep. Heel diep. Ik heb mij zo diep geschaamd dat ik bij het ruiken van Ralph Lauren direct aan Suzanne moet denken.

Terwijl ik dit stukje verbale diarree zat te schrijven en nadacht over hoe het met Suzanne zou zijn, ging de deurbel. Ik wilde eerst niet opendoen, want als er op vrijdagavond rond negen uur ’s avonds wordt aangebeld dan kan dat alleen maar een van mijn drankzieke vrienden of (nog erger) vriendinnen zijn. Onderbewust moet ik al vrede hebben gehad met een zaterdagse kater, want ik stond op om de deur open te doen. Het was een vrouw met een collectebus. Ze vroeg of ik nog iets over had voor KWF kankerbestrijding. Ik liep naar mijn rookpotje in de keuken. De mok waarin ik kleingeld spaar voor het zondagse pakje sigaretten is nu leeg.