Hernieuwde fristheid van de geest (deel 1)

Wanneer je ooit wenst te gaan twijfelen aan Darwins evolutieleer dan raad ik je van harte aan om eens op een vroege zaterdagochtend je koffer in te checken in hal 3 Schiphol, Corendon. In een rij staan is sowieso geen hobby van me, maar je hebt in de rij staan en je hebt in de rij staan. Wat een domheid! Inchecken online? Daar was de meneer voor mij in de rij niet van. Zijn vrouw leek maar niet te begrijpen hoe de automatische paspoort controle werkte en de Ronnie Tober fans achter mij dachten dat iedereen in de rij het wel fijn zou vinden te weten welke medicijnen ze mee het Corendon toestel in wilde smokkelen. Behoorlijke apotheek, eerlijk is eerlijk. Maar man man man! Waar was ik in beland?

Ik zal me nooit meer irriteren in mijn te kleine Appie aan de Vijzelstraat als er weer eens een groep stonede Italianen tevergeefs met een creditcard een fles cola en een chocoladereep probeert af te rekenen. Van huilende kinderen in de rij van een Efteling attractie zal ik voortaan spontaan gaan lachen. Zelfs wanneer ik zoals vorig jaar vanuit een Transavia vliegtuig opgevrolijkt word door geestelijk gehandicapten die enthousiast over hun vakantie met Stichting Dolfijn tegen je aan beginnen te raaskallen terwijl je jezelf net klinisch dood hebt verklaard, zal ik interpreteren als heus luchtvaartfeestje. En voor deze Spaanse kater hadden André Hazes en Herman Brood hun petje heel diep afgenomen.

Maar goed klagen is natuurlijk geen goed begin van je vakantie, dus ik spoedde mij met aan lichtsnelheid grenzende rapheid richting een etablissement met tapvergunning. Weg van de rollator bende, die zich na het inchecken voortstrompelde richting de gate. Dom hoor! Er is niets mis met een biertje om de vakantie in te luiden. Bovendien kon ik met de Corendon bejaarden niet nuchter aan de hemelpoort verschijnen, mocht de piloot een klein stuurfoutje bij de landing maken, zo legitimeerde ik het borreltje dat ik naast mijn biertje bestelde. Toch weer jammer dat je om drie koffieboontjes moet vragen in je Sambuca, maar goed, traditie is nu eenmaal traditie. De vreemde blik van de serveerster nam ik derhalve voor lief. Ik wist wel beter en proostte op mijn geluk, gezondheid en rijkdom.

Ik had mij de borreltjes goed laten smaken. Heerlijk uitgeslapen kwam ik aan in Antalya. Na de douane te zijn gepasseerd, slaakte ik een kreet van vreugde! Zag ik dat potverdomme nu goed? Lucky Strike click! Op vakantie gaan in een land waar men het niet zo nauw neemt Europese regelgeving heeft zo zijn voordelen. Vreugde sloeg echter al snel om in ergernis omdat ik nu met de Corendon bejaarden op mijn koffer stond te wachten. Een koffer die helaas nooit kwam. Tering hangtiet! Ik had nog wel mijn meest speciale pochetjes ingepakt. Daarnaast weet ook ik het genot van een schone onderbroek op de juiste waarde te schatten. Geluk bij dit ongeluk: het genoegen ook nog in een bus te mogen zitten met de Corendon bejaarden bleef me bespaard. Mustafa bezorgde me een privé ritje naar Side Beach Park Hotel. Ik wiste tijdens het taxiritje naar het hotel mijn Salesforce app, mail app, slack app en andere werkgerelateerde applicaties. De vakantie was nu echt begonnen.

Hamam zonder happy ending

Hernieuwde frisheid van de geest (deel 2)

Niet gedacht dat mijn eerste vakantie ochtend in het teken zou staan van de jacht op schone onderbroeken. Lang deed ik hier overigens niet over want recht tegenover mijn hotel bevindt zich een kleding boetiekje. “Echt Diesel,” zo wist de verkoper, wiens tanden meer koffie en tabak hadden gezien dan goed is voor een Turks mensenleven, mij te vertellen. “Zijn ze ook schoon?” grapte ik. “Ja heel schön, heel schön.” Met vier ‘schöne Diesel onderbroeken’, drie paar Ralph Lauren sokken en een nog ‘schöner’ Tommy Hilfigher overhemd liep ik vijftien euro lichter terug naar mijn hotelkamer. Een klein beetje trots, want ik stak bij de verkoper niet van wal over hoe hij de verkopen van zijn schöne Diesel onderbroeken kon stimuleren door de afname van een bepaald kassasysteem met webwinkel. Hij zou de eerste zijn geweest die omnichannel introduceerde in deze Turkse badplaats. Gemiste kans! “Niet aan werk denken Patrick, niet aan werk denken, geen Docusignetje voor hem hem opmaken…niet doen. Je komt hier voor je rust.”

Een ander doel van de ochtend was de hamam. Het Turkse badhuis. Even bijkomen en ontgiften van de feestjes tijdens, rond en na de feestdagen. Gezien deze nogal heftig waren geweest, besloot ik de hele ochtend en begin middag in het badhuis te vertoeven en hier meteen een vast ochtendritueel van te maken. In Thailand heb ik tijdens Songkran eens mijn ziel laten reinigen om deze hierna direct weer behoorlijk te bevuilen. Dat zou hier niet gebeuren. Mocht de masseuse het vragen, dan kan ze een happy ending mooi achterwege laten. Vrouwen met snor genieten nu eenmaal niet mijn voorkeur. Mij niet gezien. Ik heb voor hetere vuren gestaan, maar daar gaat ondergetekende zijn vingertjes niet aan branden. Masseren kan ze overigens wel verdomde goed.

Tijd voor de lunch. Het is geenszins druk in het hotel, maar toch ga ik net even wat later aan mijn lunch beginnen dan de rest. Die rest bestaat namelijk uit Duitse bejaarden en ik trek het slecht om daarmee in de rij te staan met een bord in mijn handen. Met het eten is niets mis. Met de service van mijn Turkse vrienden ook niet. Al moet ik wel wat oppassen, omdat ze hier, net als ik normaliter, een aversie hebben jegens lege bierglazen. Zuinig met de Raki zijn ze ook geenszins, dus na twee biertjes en een Raki besluit ik over te gaan op de cola. Het is immers niet de bedoeling om in de avond te menen volkszanger te zijn en liederen de ether van de hotelbar te knallen. Ik ken namelijk ook een paar Duitse meezingertjes die steevast goed in de smaak vallen. Ik kom hier voor mijn rust.