Wanneer je impulsiviteit een warm hart toedraagt, heb je weinig zekerheden in je dagelijkse leven. Zo ook op het culinaire vlak. De enige culinaire zekerheid die ik heb is het portie bami speciaal dat ik afhaal bij afhaalcentrum ‘Hong Kong.’ Met acht euro begaf ik mij iedere zondag rond half zeven in mijn kloffie richting Chinatown aan de Piusstraat. Uiteraard liep ik op het ultieme toeristenschoeisel: teenslippers. Als het vroor droeg ik er zelfs sokken in, hoe cool is dat? Het kleine vrouwtje nam iedere week lachend mijn bestelling op. “Zelfde meneel,” vroeg ze om vervolgens week na week op haar klassieke Casio rekenmachine tot de conclusie te komen dat ik €7,80 moest afrekenen.Volgens mij was ze een beetje aan het dementeren, want ze begon iedere week verbaasd te giechelen als ik haar een schrale fooi gaf. Vervolgens schreeuwde ze iets in het Mandarijn naar de chefkok, wiens taak er voornamelijk uit bestaat de troep die hij via de groothandel inkoopt zo snel mogelijk op te warmen. “Klaal vool u, twlee sambal, he?” Thuisgekomen nam ik altijd tevreden plaats in mijn stoel en zette ik overmand door culinaire blijdschap mijn televisie op Studio Sport.
Om de tijd te doden tijdens het opwarmen bladerde ik meestal wat door een oude Cosmopolitan. Naast een bijzondere inkijk in de geest van de adolescente vrouw gaf me dit een nostalgisch gevoel. Het deed me denken aan die fijne tijd toen ik als Clearasilpuber een abonnement had op de ‘Break Out’. Van de Pulizerprijswaardige coverstory’s kan ik mij weinig herinneren, maar pagina 13 staat me nog verdomd goed bij. Daar stonden namelijk iedere week twee leeftijdsgenoten in adamskostuum en een rubriek waarin je vragen over seks kon stellen aan Linda. ‘Lubberlipje’ is mij mijn hele leven bijgebleven door het stellen van een vraag over haar grote schaamlippen. In de mooie jaren ‘90s kenden we nog geen schaamlipcorrecties voor pubermeisjes. Linda kon Lubberlipje geruststellen. Het was helemaal niet erg om met een paar ons rosbief in je onderbroekje rond te lopen. Lubberlipje kon gewoon weer in haar strakke legging naar Telekids kijken. Ik ga Lubberlipje missen, want ik denk dat ik niet veel meer in oude Cosmopolitans ga bladeren. De enige culinaire zekerheid die ik heb, behoort namelijk tot het verleden. Ik heb het gehad met de Hong Kong!
Mijn Chinese vriendin is zonder afscheid te nemen van haar vaste clientèle naar het echte Hong Kong gegaan. Ze heeft de Piusstraat verruild voor Lan Kwai Fong. De magnetronbediende heeft een jong Chinees muurbloempje ingevlogen om de bestellingen aan te nemen. Ze spreekt geen Nederlands, maar een vreemde mengelmoes van Mandarijn, Duits en gebarentaal voor doof-zwakzinnigen. Het brilletje dat op haar lelijke neus staat, moet ooit tijdens een inzamelingsactie na een of andere natuurramp zijn opgestuurd naar het bergdorpje waar ze vandaan komt, want ‘dit is niet haar sterkte, vriend!’ Zoals gezegd ben ik een impulsief mens, dat een culinair avontuur geenszins uit de weggaat, maar ik ben er na drie weken behoorlijk klaar mee. Ik doe al drie weken mijn best om met mijn bami speciaal thuis te komen, maar iedere keer kom ik thuis met een fucking verrassingsmenu! En dan mis ik ook nog het eerste gedeelte van Studio Sport! Afgelopen zondag was mijn allerlaatste bezoek aan de ‘Hong Kong,’ met hun ultiem schraal aquarium! “Klaal meneel!”