Moe maar voldaan lag ik naar de golven te kijken die rustig neersloegen op Lamai Beach. Ik heb een boek in mijn handen, maar ik ben te moe om te lezen. Ik was tijdens de slow yinyoga klas van Ann, die volgens mij van elastiek is, al bijna in slaap gevallen. Voor de yogales was ik mee gegaan met de Buddha hike.
“It will be very steep for the whole five kilometers,” zo werden we gewaarschuwd door Leo, de eigenaar van het retraite hotel. Steep indeed! Man man man wat duurde die twee uur lang. Na vijfduizend kilometer in het Amerongse bos schaar ik mijzelf inmiddels onder het kopje geoefend wandelaar dus ik besloot in tegenstelling tot het merendeel van onze groep wel mee te gaan. Die Buddha zat op een behoorlijk stukje stijl berg. Godmagende! Een jaar geleden was ik vast en zeker dood neergevallen al na de eerste kilometer. Niet te doen, maar ik was blij dat ik dit wandelkunstje geflikt had.
“Oh my god,” hoor ik ineens als er twee wat oudere Thaise massagedames aan mijn voeteneind staan. Ik kijk ze boven mijn boek aan.
“You need pedicure,” zegt er een van hen terwijl ze lachend naar mijn voeten wijst en haar tasje bij mijn voeten neerzet. Ze begint ongevraagd aan een grondige inspectie van mijn linkervoet.
“You need one,”zei ze nogmaals. “I will make your feet like baby coconut,” zette ze haar statement lachend kracht bij. Het principe van het meer terughoudende consultative selling heeft op het strand van Koh Samui klaarblijkelijk nog geen vruchtbare bodem gevonden. Hard selling it is! En het werkte. Omdat ik toch al van plan was om mijn voeten deze week eens grondig onder handen te laten nemen, stemde ik in. Blij als een ei haalde de vrouw voor mij onbekende tools uit haar tasje en vroeg me mijzelf om te draaien.
“You like massage too,” vroeg ze gewiekst. Upsellen was haar geenzins vreemd. Na een klein kwartier flink schrubben aan mijn voeten mocht ik me omdraaien,
“Look,” zei ze voldaan wijzend naar de hoeveelheid eelt, huidschilfers en andere huidtoelie die op haar doekje lagen. Gatverdamme dacht ik, maar ik realiseerde me ook dat ze gelijk had. Dit was hoognodig. De laatste keer dat ik een pedicure kreeg was na lang zoeken naar een normale massagesalon in Phuket tussen al de happy-ending-massagesalons die Bangla Road in Patong sieren. Dat was toch alweer een slordige drie jaar geleden.
Ze begon hierna mijn voeten te masseren. Na een paar minuten kwam er een voor mij onbekend insect op haar arm zitten, welke ze snel en effectief dood sloeg. Ik vond dat weinig zen, maar ik werd meteen door haar gerustgesteld.
“No worries, I go to temple this afternoon,” zei ze lachend terwijl ze me op de Thaise manier begroette door haar handen biddend samen te brengen en te knikken. Ze wist in ieder geval wel hoe je een voetmassage moet geven. Dit was heel chill. Tegen het einde van de massage begon ze haar beklag te doen over de hoeveelheid regenbuien van de afgelopen week.
“Much rain, no work, No good for me,” zei ze. Ook vertelde ze me dat het na COVID allemaal een stuk minder was met het toerisme.
“People have less money for massage,” kreeg ik te horen. Potverdomme wat een gewiekste salesvrouw dacht ik bij mzelf. Ook nog even het Caldini principe van sympathie uit de hoge saleshoed toveren voordat ik afrekende. Ik had met een pro van doen. Het was wederom erg effectief want ik gaf haar bovenop de zevenhonderd bath ook nog eens honderd bath fooi.
“You are good men,” zei ze lachend.
Als ik terugloop naar het retraite hotel zie ik dat ik een pedicure voor nog twee honderd bath kon krijgen bij de massasalons in de walking street. Good men? Good men? Een beetje domme man, bedacht ik. Al kon ik dat ook snel relativeren, want ik had nu hele zachte baby coconot voetjes. Dat dan weer wel.