Enkele weken geleden was ik gevraagd om Sinterklaas te spelen met een vriend met wie ik al eerder puike typetjes, als Asterix en Obelix had neergezet. Ene Charlotte had een boekpresentatie over een of ander dieet. Ongetwijfeld weer zo’n door Ahold gesponsord Sonja Bakker typje dat een boek heeft geschreven waarin ze bepaalde merken aanprijst, zo was mijn vooroordeel. Het ‘diëtistisch’ equivalent van de charismatische tv kok, die steevast zijn culinaire genialiteit te grabbel gooit door gesponsorde producten in zijn soep te keilen. Rond een uur of twee in de vroege middag werd er aan onze deur geklopt. Een klein vrolijk blond meisje in ‘shiny’ dress stond bij ons in de woonkamer te dansen. Daar ontsproot potverdomme meer energie uit dan uit de fles wijn waar Sint en Piet maar alvast aan waren begonnen om in de juiste ‘Stimmung’ te geraken. Toen Sinterklaas in de Pakjesboot stapte, merkte ik dat ik die tequila in Café Kale beter over had kunnen slaan. Dan was ik wellicht niet half in het water geflikkerd en had die arme vader zijn kind niet hoeven uitleggen dat de echte Sinterklaas geen shotjes drinkt met het voltallige barpersoneel in ruil voor een handje pepernoten. Het ondiepe water en de Staf hielden de Sint gelukkig op de been.
Het noodlot moet je soms niet tarten. Soms kruisen er zaken je levenspad, die voor een andere wending zorgen. Sinterklaas heeft dat bij mij zeker bewerkstelligd. Tijdens het spelen van verstoppertje met mijn broertje in ons ouderlijk huis vond ik een grote zak met sinterklaasgeschenken. Mijn vrome wereldbeeld werd door Zwarte Piet meegenomen naar de eeuwige jachtvelden van Spanje. Sinterklaas bleek een illusie te zijn en die conclusie trok ik niet veel later ook voor die andere bebaarde meneer die ik jarenlang moest toezingen tijdens het uitdelen van de schoolmelk. Het cynisme in mij zag het licht! De kindervriend uit Myra zou echter nog een keer bepalend zijn voor mijn levenspad. Ik keek mijzelf tijdens de kater na Sinterklaas aan in de spiegel. Een deel van Sints baard, die inmiddels gekleurd was en meurde naar anijs door het gulzig verorberen van de vele shotjes de avond daarvoor, sierde mijn gezicht. Negenentwintig jaar jong. Ineens zag ik het licht! Ik was klaar met mijn studentikoze onderkinnetje en idem dito levensstijl. De tijd voor een meer gezond leven was gekomen. In mijn jeugd deed ik veel aan sport, maar een archeoloog zou inmiddels een erectie krijgen bij het zien van mijn voetbalschoenen en badmintonracket. Liet Sinterklaas nu net een dame ontmoet hebben die tot een gezondere levensstijl inspireert.
Een week later stond ik wat onwennig in de supermarkt met een boodschappenlijstje. Wie had dat gedacht? Een boodschappenlijstje. Als er iets burgerlijker is dan het eten van kaasblokjes tijdens een door mij verfoeide kringverjaardag dan is het wel: een boodschappenlijstje! Bah!! Vol walging vervolgde ik mijn supermarktpad om vervolgens bij het kassameisje aan te komen met een mandje gezondheid. Bij de Albert Heijn moet men ook raar hebben gekeken bij het uitlezen van de Bonuskaarten. Paniek! Een kleine twee weken later was ik 4.5 kilo afgevallen, zonder daarvoor al te veel te doen. Ik eet gestructureerd en gevarieerd. Ik beweeg iets meer in de vorm van stadswandelingen. En ik probeer comazuipen te vermijden. Nooit geweten dat het Vondelpark zo fucking groot is! Ik moet zelfs verplicht snoepen, maar aangezien ik culinair frigide word van cupcakes, ruil ik die jokers mooi in voor een extra wijntje. Een vos zal immers nooit zijn streken verleren! Gelukkig mag ik mij wekelijks melden bij Charlotte die streng toeziet op het slagen van mijn missie! Wordt vervolgd!