Ik verwachtte er maar niets van, dan kon het ook niet tegenvallen. Dit weekend stond er in mijn agenda dat er een biertje gedronken moest worden met vrienden in Amsterdam. Ik had zelfs een klein Tilburgs presentje meegenomen in mijn tas in de vorm van een fles Schrobbelér. Onbaatzuchtigheid met een vleugje gezellig egocentrisme zullen we maar zeggen. Bovendien handig om bij je te hebben als je reist met de NS, hetgeen toch altijd een zeker risico met zich meebrengt als er blaadjes van de boom vallen of als het sneeuwt. Sven had hetzelfde gedaan door in zijn tas een flesje bessen mee te nemen. Volgens de misleidende televisiereclame zou de NS ‘winterklaar’ zijn. Helaas was deze reclame niet genomineerd voor een gouden Loeki, want zulke zelfspot zou met een mooie prijs beloond moeten worden.
Eerste halte: Den Bosch. Nu was het zaak om over te stappen op de sneltrein naar Utrecht. Deze bestemming was vooralsnog echter onbereikbaar volgens de vrolijke NS-stem. ‘Ding dong.’ Het eerste gratis bakje koffie was een feit. De sneltrein zou namelijk niet verder rijden dan Geldermalsen. Nu vind ik het gewapend met een fles Schrobbelér niet erg om ergens te stranden, maar station Geldermalsen vormt daarop een grove uitzondering. Als er één station op de tocht is ontworpen dan is het wel Geldermalsen. De enige keer dat ik een vervelender gevoel in mijn maag kreeg van het aanschouwen van een stukje spoor was tijdens een excursie naar een vernietigingskamp uit de Tweede Wereldoorlog nabij het Poolse Krakau. Derhalve besloten Sven en ik een tweede bakkie ‘excuuspleur’ over te slaan en de tijd te gaan doden in de binnenstad van Den Bosch.
We belandden op de hinthamerstraat 4-6 in café ‘Het Bosschenaartje.’ Brabantse gezelligheid ten top. De barvrouw trakteerde ons naast vele biertjes en een kleintje Ketel-1 op blokjes kaas, plakjes leverworst en heuse bitterballen. De treinellende vergaten we dan ook bijzonder snel. Net als onze avondmaaltijd, maar dit terzijde. Het afscheid van café het Bosschenaartje viel ons bijzonder zwaar. Vijftig euro lichter bereikten we station Den Bosch. Er werd nog steeds volop gratis koffie uitgedeeld bij de Kiosk. Als een school sardientjes stonden we met z’n allen te wachten om in het treinblik geconverseerd te mogen worden. Verbazing viel ons ten deel toen de trein het station uitreed. Klappen in een vliegtuig is een treurig Nederlands verschijnsel. Nu werd er luidruchtig geklapt in de trein! Aangekomen op Utrecht Central Station bleef het informatiebord echter akelig leeg. ‘Ding Dong.’ Tering hangtiet! Weer gratis koffie. Dit was een bijzonder goed moment om het cadeau van zijn cadeaupapier te ontdoen. Ik had de dop nog niet van de fles of twee andere Brabanders voelden zich tot het Tilburgse kruidendrankje aangetrokken.
Na enkele gezamenlijk gesnoepte slokjes kon de polonaise worden ingezet naar spoor 5, de trein naar Amsterdam. Wat schetste echter onze verbazing toen we in de trein zaten? ‘Ding dong.’ Gratis koffie! Nu had ik godverdomme wel zin in een bakje koffie! Uiteraard met een vleugje Tilburg. Het werd zowaar gezellig op het perron. Wederom kon de polonaise worden ingezet. Dit keer naar spoor 6. Wat schetste echter onze verbazing toen we in de trein zaten? ‘Ding dong.’ Gratis koffie! Op naar de Kiosk, “Kedeng Kedeng Kedeng Kedeng Kedeng oe oe!!!!” Niet iedereen op het perron was zo vrolijk als wij. De gratis koffie ten spijt. Voor de laatste keer werd de polonaise ingezet. Spoor 7 was het eindstation van de polonaise. Wat schetste echter onze verbazing toen we in de trein zaten? Strak van de NS-cafeïne en carnavalesk van de Schrobbelér werd het een bonte terugreis. Zeven uur later waren we weer terug bij af. De NS winterklaar? ‘Ja zeeet tie!’