“Pffff…..wat een vroegte.” Het is half zeven als ik wakker word van mijn wekker. Het regent hard buiten. Ik had mij voorgenomen om vroeg baantjes te gaan trekken, maar de regen en de warme kruik aan mijn voeten in de vorm van Guusepluus doen me besluiten nog even verder te snoozen. Rond half 8 besluit ik toch maar uit bed te komen. Oortjes in. Bakermatje aan. Dat is altijd goed voor de motivatie. House beats opgefleurd door een fijn stukje saxofoon muziek. Enigszins vrolijk passeer ik de poortjes van het zwembad. Het is mij al snel duidelijk dat de banen rechts zijn voor de snelle speedo’s en serieuze badpakken. Links is meer mijn ding. Schoolslag tussen de bejaarden in mijn flamingo zwembroek. Het is immers al vroeg genoeg. Geen stress. Dat is het devies.
Op wat flarden geklaag van bejaarde badmutsen over het feit dat het zwembad het water een graadje omlaag heeft gedaan, kan ik mij goed focussen op het zwemmen van de baantjes. Godmagende saai, maar volgens mijn personal trainer heel gezond. Mijn voornemen is om 10 baantjes te zwemmen. Dan even een kleine pauze te nemen en dan weer 10 baantjes te zwemmen. Bij het vijftiende baantje gebeurde er echter iets vreemd. Het licht ging uit. Blauw en paars licht sierden ineens het water. Ook kwam er een groot doek naar beneden zetten.
Een vrolijk verwijfde man kwam met een grote muziek box aangelopen bij het zwembad. “Goedemorgen mensen, hebben we er een beetje zin in?” De bodem van het zwembad was ineens naar boven gekomen zodat je kon staan. Ik keek eens goed om mij heen. Ik telde een stuk of 20 bejaarde kibbelende vrouwelijke badmutsen. De verwijfde badmeester begon drijvende gewichten het water in te gooien en zette muziek aan. Housemuziek opgefleurd door een saxofoontje. “Saxofoontje mijn aars. Oh my god!” Bejaarden aqua gym. RUN FORREST RUN!”