Herbeleving Efteling

Zaterdagochtend is niet bepaald mijn meest favoriete ochtend om af te spreken. Een shiny jacket Friday is immers niet als shiny te bestempelen als er geen gepast biertje is gedronken ter afsluiting van de werkweek. Toch had ik mij deze vrijdag redelijk weten in te houden. Er had zich namelijk een heus schoolreisjesgevoel van mij meester gemaakt. Sinds lange tijd zou ik de Efteling met een bezoek gaan verblijden. Dat doet eenieder steevast terugdenken aan zijn lagere schooltijd. Zenuwachtig in de bus het eerste kleffe krentenbolletje wegspoelen met een pakje Wicky terwijl je zingt dat het busje van de chauffeur gesloopt gaat worden met Fruitella’s, Rollo’s en Nibbits. Ik had er zin an!

Nadat we de auto hadden geparkeerd bij Kabouter 2 stak ik een fijn sigaretje op. Malboro light. Niet mijn merk, maar in de Pianobar hebben ze nu eenmaal niet anders. Het sigaretje viel goed. Dat is een goed teken voor het verdere verloop van de dag. We waren nog geen honderd meter het park in gelopen of volwassen cynisme maakte een einde aan mijn herbeleving van de Efteling als kind. Een groepje artiesten in kostuums speelde een vrolijk deuntje. Ik genoot niet van het vrolijke deuntje, maar meende de opmerking te moeten maken dat je als artiest niet veel dieper kon zinken dan in een apenpakje in een koude Winterefteling je muzikale talent te moeten botvieren op dagjesmensen. Zelfs Jacques Herb zou niet zo diep zinken. Een kind zou die gedachte nooit hebben, maar meegevoerd worden door het vrolijke deuntje. Ik probeerde met een Fruitella mijn volwassenheid te verdrijven, maar dit zou niet lang standhouden.

Holle Bolle Gijs; wie is er niet mee opgegroeid? Herinneringen zijn er ook om in je geheugen te laten. Dat romantiseer je en moet je niet willen herbeleven. Met dit credo in het achterhoofd had ik Gijs altijd geassocieerd met “papier hier.” In werkelijkheid maakt onze Gijs behoorlijk schunnige opmerkingen in het bijzijn van kinderen. “Oh toe nou, ik vind het zo lekker, ga door.” Nu kan het twee maanden geleden zijn geweest dat ik seks heb gehad, maar ik moet bij de opmerkingen van Gijs toch niet bepaald denken aan het deponeren van een Fruitella-papiertje in zijn gulzige mond. En hij wist van geen ophouden. Hij ging maar door met zijn misplaatste oversekste gedrag. Het sprookje van de rode schoentjes….nog zoiets! Twee volle dagen dansen heeft geen reet te maken met je schoenen, al zouden Nike air max meer op zijn plaats zijn. Rond de jaarwisseling zag ik in Club Trouw namelijk lieden die al drie dagen aan het dansen waren. Die liepen echt niet op rode schoentjes, maar op roze lovertjes, blauwe Mitsubishi’s of gele olifantjes.

Het schommelschip vond ik niet zo leuk meer als vroeger. Misschien had het te maken met de lunch die ik daarvoor naar binnen had gewerkt . Of dat degene die naast mij zat angstige kreten slaakte en van angst mij zat onder te kwijlen, in mijn herinnering was het schommelschip een leuke attractie. Nu wilde ik er uit! In de rij van de python had ik toch enigszins last van knikkende knietjes. Monsieur Cannibale blijft de mooiste attractie van de Efteling, het Carnavalsfestival is behoorlijk stereotyperend jegens Afrikanne, kabouters houden er een ouderwets vrouwbeeld op na, het Volk van Laaf is nog steeds vrolijk stoned, een collega bleek op het vliegende tapijt te zitten en het spookslot wordt nog altijd opgeleukt door een fantastisch stukje muziek. Was er dan alleen cynisme? Nee, zeker niet, want er was ook warme Schrobbeler. Al met al een geslaagde dag, maar het is beter je jeugdherinneringen te koesteren. Die moet je niet willen herbeleven.