Soms krijg je iets van iemand dat inspirerend is. Dat zit hem meestal in kleine dingen, in dit geval zit het hem in een meditatiecursus. Er was een voorwaarde van de vriendin in kwestie: mijn cynisme zou ik thuislaten. Daar was ik het volkomen mee eens. Ik zou mij openstellen voor dit in mijn ogen op voorhand zweverige gedoe. Het is moeilijk om niet cynisch te worden als er een blanke man voor je staat in wit ornaat en zichzelf Abhinabha noemt, maar ik deed mijn best. Een kort moment klopte Jambers aan in mijn geesteswereld. “Overdag is Freek een gewone journalist, maar in den avond is hij sekteleider Abhinabha.” Deze negatieve gedachte deed ik snel in de ban en bonjourde hem het paleis van mijn denkwereld uit. Het viel best mee. Bovendien had ik vooroordelen over de deelnemers die, zoals het vooroordelen soms betaamt, niet geheel strookte met de werkelijkheid. Het Groen Links en SP gehalte had ik hoger ingeschat en de cursisten waren over het algemeen minder pluizig dan ik had gedacht. Naast de mooie vrouw die mij dit cadeau had gedaan, waren warempel bijzonder veel olijke popjes op deze cursus afgekomen. Ook viel het ‘macrobiotisch dieet’ gehalte mij alles mee.
Abhinabha stak van wal. Ik moet zeggen dat er rake zaken door zijn giecheltje de rustieke ether van dit gezelschap werden in geknald. Over gehaast leven, dat we wat meer bewust moeten zijn en dat we geluk niet altijd buiten onszelf hoeven te zoeken in geld, lust en status, maar dat we ook binnen onszelf kunnen zoeken. Dat de eerste oefening door een klassikaal ‘hoooommmmmm’ werd ingeluid, nam ik maar op de koop toe. Ik heb immers wel vaker gefigureerd in een aflevering van ‘Man bijt hond.’ Ik deed de oefening vol overgave mee, maar moet zeker nog wel wat meer oefening in acht nemen om de kunst van mediteren te baren. Wel duizenden gedachten probeerden mij mee te voeren tijdens het staren naar de kaars. De daarop volgende ademhalingsoefening ging mij beter af. Als een ware Mr. Myagi, die de karatekid de kunst van het karate bijbracht door het mythische “wax in, wax out,” preekte Mr. Abhinabha het mantra: “Peace in, restlesness out!” Tijdens deze oefening kon ik even ruiken aan iets dat zowaar een klein beetje weg leek te hebben van innerlijke rust. Bovendien heb ik nog nooit gehad dat ik (zonder LSD) mijn pink heb kunnen laten lachen.
Voor de volgende oefening vreesde ik een beetje. Mr. Abhinabha en een andere Indische naam zouden namelijk muziek gaan opvoeren van hun Indiase meester. Deze kerel had maar liefst 20.000 hitjes nagelaten. Dat is nog eens iets anders dan de twintig nummertjes van Acda en de Munnik die ik kan meeblèren! Potverdomme! Dit waren nog eens chille hitjes. Na twee nummers werd onze innerlijke rust echter verstoord door een huismoeder, die het tijdens dit ultiem chille optreden nodig achtte om zich met haar dikke kont naar buiten te begeven. Beetje jammer! Toch mocht dit de pret niet drukken. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het wel wat vind hebben dat mediteren. Bovendien beweerde Mr. Abhinabha dat het ook je carrière ten goede kan komen, omdat je je beter kunt concentreren en er zo minder tijd verloren gaat. Ten behoeve van mijn bedrijfskarma ga ik mijn finance manager blij maken door deze cursus te declareren. Daar moet hij bijzonder content mee zijn, want Mr. Abhinabha meent dat meditatie een grondrecht is, dus derhalve gratis dient te zijn. Ik kijk uit naar les 2. Peace in, restlessness out!