Het was de 11e dag dat ik mij compleet onthield van het drinken van alcohol. Ibiza vind ik daarvoor overigens een uitermate ongeschikt eiland. Het etablissement waar we genoten van de avond, Vino & Co, leent zich nog minder voor geheelonthouding. Ik voelde mij een heroïnejunk op pluk vakantie op een papaverveld in Mexico. Vino & Co is een door Nederlanders gerunde wijnhandel, waar je op donderdag, vrijdag en zaterdag ook van de heerlijke wijntjes kunt genieten en goed kunt eten. Daar stond ik dan tussen mijn favoriete druivensappen Riesling, Chablis en als klap op de vinologische vuurpijl: Meursault. Er restte mij slechts drie woorden: man, man, man! Of zoals ik het in het Spaans mompelde. “Hombre, hombre, hombre.” Wat deed ik mezelf aan?
De bardame was alleraardigst en wist mij ervan te verwittigen dat ze een aantal Ginger biertjes koud had liggen. ‘Een goed jaar ,Pat,’ zo lachte ze me toe. Weldra zou het dieptepunt van mijn carrière als fanatiek wijn slurper zich aandoen. Ik stond wat te socializen met een dame die ik had ontmoet tijdens een allesbehalve Dry January een jaar eerder. In een vlaag van verstandsverbijstering slurpte ik geheel per abuis en per ongeluk van haar glas. Gek. Zo smaakt Ginger bier helemaal niet. Het was wijn. Ik spuugde de Meursault uit. “Hombre, hombre, hombre.” Gelukkig voegden zich twee collega’s bij ons gezelschap die zojuist waren geland. We besloten terug te gaan naar onze villa.
Heel gek. Als je niet drinkt, dan ben je gewoon fucking moe rond een uurtje of elf in de avond. Ook vond ik het enorm vreemd waarom er bij thuiskomst zulke slechte hitjes zo hard de ether ingeknald moesten worden. “Hombre, hombre, hombre.” Ik troostte mij met de gedachte dat ik slechts vijf uurtjes later mijn muzikale slag zou slaan. Aldus geschiedde om zeven uur in de vroege ochtend. Ik bracht een a capella concert ten gehore. André Hazes, Helene Fischer en Tino Martin passeerden de muzikale revue. Ik sloot af met de klassieker “Een Pikketanussie” van Johnny Jordaan. Ik zat er lekker in, dus besloot dit liedje nogmaals te zingen. Een toegift is ondergetekend zangtalent geenszins vreemd. Dit alles uiteraard tot groot ongenoegen van mijn lieve collega’s die in de naïeve veronderstelling meenden te verkeren ongestoord hun roes uit te kunnen slapen. Ik maakte dit dezelfde ochtend goed door een uitgebreid ontbijtje te verzorgen. De avond ervoor had ik hen laten kiezen uit:
- Omelet du Bins (twee eieren, ui, paprika, champignon met kaas en ham)
- Omelet “rot op met je groentes, ik ben brak” (drie eieren, ham en kaas)
- Pannenkoek de Morgenstond (niet glutenvrije pannenkoek met honing en aardbei)
- Griekse jongetjes yoghurt (Griekse yoghurt met honing, aardbei en zwarte bes)
Ik ben nog nooit zo uitgerust thuisgekomen van een lang weekend Ibiza.