Een vos verleert zijn streken niet….

Hernieuwde frisheid van de geest (deel 3)

Na vijf dagen van Turkse stoombaden, ochtendwandelingen, middagdutjes, kijken naar de zee en massages zonder happy ending, had ik wel zin in een avondbiertje. In mijn “good nep Ralph Lauren overhemd” nam ik plaats aan de bar. Een toog voelt voor mij altijd als thuiskomen. Ik keek om mij heen. Enkel en alleen Duitse bejaarden. Ik ben een positief mens. Dus ik nam mijzelf voor om enkel naar het positieve te kijken deze avond. Het eerste positieve dat ik toch moest bekennen is dat Duitse bejaarden echt wel kunnen drinken. Ze laten geen biertje of ‘Roten Wein’ aan zich voorbijgaan zonder Raki. Goed voorbeeld doet uiteraard goed volgen. Een dikke meneer naast mij legde een klein bakje op de bar. Een klein beetje van de bruine inhoud legde hij tussen duim en wijsvinger. “Aaah cocaïne,” grapt Ali, de beste barman van de wereld. Bij hem hoef je namelijk niet te bestellen. Refill is zijn devies. Ik moest lachen. Onder het mom van ‘nu wir hier toch sind’ vroeg ik mijn dikke vriend ook wat bruin spul op mijn hand. Snuiftabak. Dat zie je niet veel meer. Tering! Meneer Gauloise en *Chief Powatan zouden hier ook echt van hebben opgekeken. Man man man, dit was geen kattenpis.

De gemiddelde leeftijd werd door mij omlaag gebracht. Door mij en een Duitse hostess die een potje patience aan het spelen was met een Duitse meneer die zijn rollator als stoel gebruikte. Het was niet de eerste keer dat we oogcontact maakten. Niet heel gek. Je zou hier als eind twintiger maar een paar maanden moeten vertoeven. Dan moet iedereen die geen blauwe pilletjes nodig heeft om ‘potentie’ op het figuurlijke ‘scrabblebord’ te leggen al snel overkomen als de reïncarnatie van Adonis. Het was inmiddels elf uur en ik zat alleen aan de bar. De Duitse hostess, die naar de naam Sophie luistert, komt naast me zitten. “Wat een kutbaan heb jij. Doe je dit al lang?” opende ik om daarna al snel te herpakken met: “Könnte ich ihn ein Coctail bestellen?” Sophie dronk niet op haar werk. Iets met verantwoordelijkheid, zo maakte ik op uit haar ‘Hochdeutsch.’ Ik voelde met haar mee. Ik doe dat in principe ook niet, maar er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen. In mijn beste Duits probeerde ik haar dit duidelijk te maken. Door mijn tijd in Frankfurt weet ik dat Duitse Mädchen “Louis von Gaal Deutsch” als mega sexy interpreteren. “Zu hause habe ich Gin,” lachte ze lief. Met dit soort teksten maak je me verliefd. Zeker als er drank in de man is.

Buiten aangekomen werd me gevraagd of ik de scooter wilde rijden. De laatste keer dat ik scooter had gereden was ik veertien. Althans een scooter? Het betrof de opgevoerde Puch van een vriend. Die had ik geleend omdat ik een blauwe maandag, voordat ik mijn carrière als beste tompoucen verkoper van Nederland bij de HEMA begon, op zaterdagochtend appels plukte in het pittoreske dorpje Rumpt. Ik heb echt niets met dingen besturen die je van A naar B brengen. Ik zie echt wel het verschil tussen een Fiat Panda die de keuring niet overleeft en een nieuwe Porche, maar ik heb er gewoon niets mee. Pragmatiek viert bij mij hoogtij aangaande vervoer.

Nu zat ik toch redelijk tipsy (lees: behoorlijk afgetankt) met een Duitse schone op een opgevoerde scooter in een Turkse badplaats. Rücksichtslos! Al vertelde ik haar dat natuurlijk niet. Om over het feit dat ik geen rijbewijs heb maar helemaal te zwijgen. ‘Cockblocking’ kwam heden avond in mijn woordenboek niet voor. In het schijnsel van de maan poepte ik een regenboog van angst in mijn ‘schöne Diesel ondergoed.’ ‘Man, man, man’ ging ze ook nog zeggen dat ik het gas best mocht gebruiken. Gelukkig was haar appartement niet al te ver gelegen van mijn hotel. Drie Gin Tonic later zochten we naar de ooievaar. Sophie begon daarna al snel te snurken. Ik kwam hier toch voor mijn rust? In een door alcohol opgewekte opwelling besloot ik dat het tijd was voor een ‘walk of shame.’ Een vakantie die je alleen onderneemt, kan immers niet zonder. Via het strand liep ik terug naar mijn hotel. Om dit romantische moment, maar vooral de afstand te vieren rookte ik onderweg menig Lucy Strike click sigaretje. Morgen weer rap het stoombad in. Met een Raki verbod. Ik kom hier potverdomme voor mijn rust!

*Indiaan op het Lucky strike pakje

Hamam zonder happy ending

Hernieuwde frisheid van de geest (deel 2)

Niet gedacht dat mijn eerste vakantie ochtend in het teken zou staan van de jacht op schone onderbroeken. Lang deed ik hier overigens niet over want recht tegenover mijn hotel bevindt zich een kleding boetiekje. “Echt Diesel,” zo wist de verkoper, wiens tanden meer koffie en tabak hadden gezien dan goed is voor een Turks mensenleven, mij te vertellen. “Zijn ze ook schoon?” grapte ik. “Ja heel schön, heel schön.” Met vier ‘schöne Diesel onderbroeken’, drie paar Ralph Lauren sokken en een nog ‘schöner’ Tommy Hilfigher overhemd liep ik vijftien euro lichter terug naar mijn hotelkamer. Een klein beetje trots, want ik stak bij de verkoper niet van wal over hoe hij de verkopen van zijn schöne Diesel onderbroeken kon stimuleren door de afname van een bepaald kassasysteem met webwinkel. Hij zou de eerste zijn geweest die omnichannel introduceerde in deze Turkse badplaats. Gemiste kans! “Niet aan werk denken Patrick, niet aan werk denken, geen Docusignetje voor hem hem opmaken…niet doen. Je komt hier voor je rust.”

Een ander doel van de ochtend was de hamam. Het Turkse badhuis. Even bijkomen en ontgiften van de feestjes tijdens, rond en na de feestdagen. Gezien deze nogal heftig waren geweest, besloot ik de hele ochtend en begin middag in het badhuis te vertoeven en hier meteen een vast ochtendritueel van te maken. In Thailand heb ik tijdens Songkran eens mijn ziel laten reinigen om deze hierna direct weer behoorlijk te bevuilen. Dat zou hier niet gebeuren. Mocht de masseuse het vragen, dan kan ze een happy ending mooi achterwege laten. Vrouwen met snor genieten nu eenmaal niet mijn voorkeur. Mij niet gezien. Ik heb voor hetere vuren gestaan, maar daar gaat ondergetekende zijn vingertjes niet aan branden. Masseren kan ze overigens wel verdomde goed.

Tijd voor de lunch. Het is geenszins druk in het hotel, maar toch ga ik net even wat later aan mijn lunch beginnen dan de rest. Die rest bestaat namelijk uit Duitse bejaarden en ik trek het slecht om daarmee in de rij te staan met een bord in mijn handen. Met het eten is niets mis. Met de service van mijn Turkse vrienden ook niet. Al moet ik wel wat oppassen, omdat ze hier, net als ik normaliter, een aversie hebben jegens lege bierglazen. Zuinig met de Raki zijn ze ook geenszins, dus na twee biertjes en een Raki besluit ik over te gaan op de cola. Het is immers niet de bedoeling om in de avond te menen volkszanger te zijn en liederen de ether van de hotelbar te knallen. Ik ken namelijk ook een paar Duitse meezingertjes die steevast goed in de smaak vallen. Ik kom hier voor mijn rust.