Hernieuwde fristheid van de geest (deel 1)

Wanneer je ooit wenst te gaan twijfelen aan Darwins evolutieleer dan raad ik je van harte aan om eens op een vroege zaterdagochtend je koffer in te checken in hal 3 Schiphol, Corendon. In een rij staan is sowieso geen hobby van me, maar je hebt in de rij staan en je hebt in de rij staan. Wat een domheid! Inchecken online? Daar was de meneer voor mij in de rij niet van. Zijn vrouw leek maar niet te begrijpen hoe de automatische paspoort controle werkte en de Ronnie Tober fans achter mij dachten dat iedereen in de rij het wel fijn zou vinden te weten welke medicijnen ze mee het Corendon toestel in wilde smokkelen. Behoorlijke apotheek, eerlijk is eerlijk. Maar man man man! Waar was ik in beland?

Ik zal me nooit meer irriteren in mijn te kleine Appie aan de Vijzelstraat als er weer eens een groep stonede Italianen tevergeefs met een creditcard een fles cola en een chocoladereep probeert af te rekenen. Van huilende kinderen in de rij van een Efteling attractie zal ik voortaan spontaan gaan lachen. Zelfs wanneer ik zoals vorig jaar vanuit een Transavia vliegtuig opgevrolijkt word door geestelijk gehandicapten die enthousiast over hun vakantie met Stichting Dolfijn tegen je aan beginnen te raaskallen terwijl je jezelf net klinisch dood hebt verklaard, zal ik interpreteren als heus luchtvaartfeestje. En voor deze Spaanse kater hadden André Hazes en Herman Brood hun petje heel diep afgenomen.

Maar goed klagen is natuurlijk geen goed begin van je vakantie, dus ik spoedde mij met aan lichtsnelheid grenzende rapheid richting een etablissement met tapvergunning. Weg van de rollator bende, die zich na het inchecken voortstrompelde richting de gate. Dom hoor! Er is niets mis met een biertje om de vakantie in te luiden. Bovendien kon ik met de Corendon bejaarden niet nuchter aan de hemelpoort verschijnen, mocht de piloot een klein stuurfoutje bij de landing maken, zo legitimeerde ik het borreltje dat ik naast mijn biertje bestelde. Toch weer jammer dat je om drie koffieboontjes moet vragen in je Sambuca, maar goed, traditie is nu eenmaal traditie. De vreemde blik van de serveerster nam ik derhalve voor lief. Ik wist wel beter en proostte op mijn geluk, gezondheid en rijkdom.

Ik had mij de borreltjes goed laten smaken. Heerlijk uitgeslapen kwam ik aan in Antalya. Na de douane te zijn gepasseerd, slaakte ik een kreet van vreugde! Zag ik dat potverdomme nu goed? Lucky Strike click! Op vakantie gaan in een land waar men het niet zo nauw neemt Europese regelgeving heeft zo zijn voordelen. Vreugde sloeg echter al snel om in ergernis omdat ik nu met de Corendon bejaarden op mijn koffer stond te wachten. Een koffer die helaas nooit kwam. Tering hangtiet! Ik had nog wel mijn meest speciale pochetjes ingepakt. Daarnaast weet ook ik het genot van een schone onderbroek op de juiste waarde te schatten. Geluk bij dit ongeluk: het genoegen ook nog in een bus te mogen zitten met de Corendon bejaarden bleef me bespaard. Mustafa bezorgde me een privé ritje naar Side Beach Park Hotel. Ik wiste tijdens het taxiritje naar het hotel mijn Salesforce app, mail app, slack app en andere werkgerelateerde applicaties. De vakantie was nu echt begonnen.