Sinterklaas gaat bodieboosten

Het is half twaalf als ik vanaf het balkon mijn laatste slok thee soldaat maak en de laatste hijs van mijn sigaret richting de eeuwige jachtvelden van de Kade blaas. Het is bedtijd. Ik ging voldaan naar bed. Terwijl mijn collega’s na het werk een biertje tapten uit de kantoortap proostte ik vrolijk mee met mijn gemeentepils. Het was een lange dag geweest dus ik dommelde snel in. Ik weet niet meer precies wat ik droomde, maar het moet ongetwijfeld iets met exotische cocktails en een Braziliaans dames beachvolleybalteam van doen hebben gehad. Aan deze droom kwam jammer genoeg een abrupt einde. Slaapdronken realiseerde ik mij het nog niet, maar de streek die mij geleverd werd door mijn huisgenoot openbaarde zich middels een Symphonica Nasala dat de ether van mijn slaapkamer werd in gesnurkt. Mijn huisgenoot was met een collega een borreltje gaan doen en laatstgenoemde lag nu op een matras in mijn kamer bomen te zagen. Gezien zijn staat van dronkenschap leek het mij niet handig hem een ochtendgroet te geven in de vorm van een emmer water.

Mijn huisgenoot moet ook te diep in het borrelglaasje hebben gekeken om mij hiermee op te zadelen. Ik was immers bezig met het coachen van volleybaldames! Godmagende hangtiet! Hij stelde nog wel alleraardigst voor om bij hem in bed te kruipen, maar de ervaring leert dat hijzelf ook niet vies is van het neuriën van ronkende melodieën in zijn slaap. Na een uurtje of twee werd ik echt chagrijnig van dit rochelende kamerorkest. Wat kon ik doen om weer in slaap te komen? Warme melk met honing was geen optie, want ik zat al aan mijn bodieboost maximum qua zuivel. Het roken van het halve jointje dat al een half jaar de binnenzak van mijn stapcolbertje siert leek me uiterst onverstandig aangezien ik dan ongetwijfeld al mijn jokertjes van deze week zou hebben verbruikt door het plunderen van de snoeplade van mijn huisgenoot.

Mijn chagrijn maakte al snel plaats voor een glimlach. Mijn ronkende collega is nog student. Hoe vaak had ik mijn roomies in Tilburg niet wakker gemaakt met afterparty’s in onze huisbar of andere studentikoze ondeugendheid? Was ik niet degene die op een zwarte lijst stond van diverse bungalowparken? Wanneer de Tilburgse politie “geluidoverlast” invoert in hun systeem dan komt nog steeds mijn naam naar boven. Ik bedacht mij dat het hypocriet zou zijn om chagrijnig te blijven over het geronk op mijn slaapkamer. Het was inmiddels een uurtje of vier in de vroege ochtend. Ik besloot maar gewoon op te staan en de ochtend te gaan vieren. Douchen, bodieboost ontbijtje, laarzen aan en gaan!

Het stemt mij erg vrolijk om te wandelen over de grachtjes. Zelfs wanneer ik eerder op pad ben dan mijn krantenbezorger. Hobbelen door Werelderfgoed heeft iets zingevends. Je beseft je dat je onderdeel uitmaakt van de geschiedenis. Amsterdam slaapt. Twee dames die mijn ochtend pad zwalkend kruisten gingen dat hopelijk ook doen. Terwijl ik dit zit te schrijven besef ik mij dat de laatste keer dat ik zo vroeg op kantoor aanwezig was dat ik werkte als beveiligingsbeambte in een deprimerende Tilburgse parkeergarage. Nu zit ik aan de Keizersgracht. Daar moet op gedronken worden! Ondanks dat de kantoortap nog aanstaat ga ik dit vieren met een flinke pot thee en ochtendhitjes. It’s gonna be a long day, maar uiteraard wel met een glimlach. Zoals Ramses Shaffy zei: we zullen doorgaan!

Normale mensen

Na een iets te bont weekend is het altijd fijn om de zondagrust ook op de maandagavond in acht te nemen. Afgelopen weekend was weer eens zo’n weekend. Het getuigde dan misschien ook niet van intelligentie om de verhuizing van een vriend voor te bereiden door slechts enkele uren voordat dit sjouwfestijn zou plaatsvinden wappie een club uit te wandelen, maar soms laat je je begaaien door de flow van de avond. Niets aan te doen. ’s Avonds een vent, ’s ochtends een vent, zo luidt het cliché. Een quote die denk ik door een bijzonder laffe borrelaar moet zijn uitgevonden, want na een avondje stevig doorhalen sta ik doorgaans allerminst vrolijk te tollen op mijn x-beentjes. Dat heeft met karakter niets van doen. De maandagavond zou ik dan ook gaan doorbrengen op mijn bed met een fijn boek en een flinke hoeveelheid Karvan Cevitan voor het aanvullen van de in het weekend afgebroken vitaminen.

Om half acht in de vroege avond werd ik echter gebeld door een vriend. Een telefoontje dat ik achteraf gezien beter had kunnen laten opnemen door mijn voicemail. “Wat doen normale mensen op een maandagavond,” luidde zijn vraag. Waarom hij van alle mensen in zijn telefoonlijst dit nu juist aan mij moest vragen, is mij nog steeds een groot raadsel. Volgens mij liggen normale mensen met een fijn boek en een glaasje Karvan Cevitan te rusten op een bed of bank, maar voor een gezamenlijke maandagavondactiviteit leek mij dit een te groot metroseksueel gehalte te hebben. Ik stelde voor om naar de bioscoop te gaan. Tien minuten later zaten we aan de bar van Café Bouwman. Op zich niets aan de hand, want de film zou pas twee uur later draaien, maar een combinatie van mijn eigen gezelligheidsprobleem en de dienstdoende barvrouw deed niet veel goeds vermoeden. Wie ooit in zijn leven met Molukse gastvrijheid is geconfronteerd, weet precies waar ik het over heb. Je gaat niet weg voordat je verzadigd bent. Wanneer je een Molukse vrouw achter een tap zet, betekent dit dat je pas licht aangeschoten het etablissement kan verlaten.

Toch was ik er aan het begin van de avond nog van overtuigd dat ik met een bescheiden bakje popcorn in het leukste cadeau in het donker zou eindigen. Met grote tegenzin leegde ik dan ook de eerste fluitjes. “Nah vooruit dan maar: nog een laatste biertje.” Na dit laatste biertje werd er echter een rondje van de barvrouw voor onze neus neergezet. Ook werden er zelf gemaakte hapjes op de bar neergezet. ‘Lekker eten, ja ja!’ Heel gek dat de hapjes wat pittig gekruid waren, waardoor we een tweede laatste biertje moesten bestellen. Het was inmiddels half tien. De film zou om kwart voor tien draaien. Binnen een kwartier hadden wij acte de présence moeten geven op het Rembrandtplein, maar liet nu net het derde laatste biertje roet in het eten gooien! Ik was nog even in dubio en ondernam een serieuze poging om de barkruk te verlaten. Een vierde laatste biertje deed mij echter anders besluiten. Wat zouden normale mensen op een maandagavond doen?