Ik geef het toe. Ik ben een fan van Gooische Vrrouwen. Ik ben een groupie van het eerste uur, want ik was al fan van Willemijn toen zij nog door het leven ging als Juffrouw Jannie en meneer Edgar, meneer Jos en meneer Storm op het Jiskefet kantoor van koffie voorzag. Er is niets mis met mijn fanschap voor deze vrouwenserie, die eigenlijk geen vrouwenserie is! Het is niet dat ik hiermee het latent homofiele voet-schimmel-schoeisel Uggs omarm of Gerald Joling zing onder de douche. Al is dat laatste ook niet helemaal waar. Wat een giller! Dat het bioscooppubliek ietwat vrouwelijker van aard zal zijn, dan bij mijn laatste bioscoopbezoek het geval was, lijkt me evident. Maar volgens mij worden vrouwen ook niet geweigerd als zij een voetbalstadion van binnen willen bekijken. Het blijft weliswaar een vreemde gewaarwording als een vrouw naast je komt zitten op de tribune en aangeschoten van het eerste evenementenbiertje meer beledigende decibel produceert dan het uitvak Ado-supporters, maar er is verder niets mis met vrouwen in een voetbalstadion.
Vrouwen en voetbal. Ik heb er een jeugdtrauma aan overgehouden. Mijn allesbehalve glansrijke voetbalcarrière beleefde zo’n dertien jaar geleden zijn aftrap in een tot voetbalveld omgespit weiland in Hei en Boeicop. Het was mijn eerste wedstrijd als veelbelovende keeper van de D4. Ik zal het nooit vergeten. Voetballen tegen een stel meiden, dat werd een makkie! “Ik hoop dat je de Donald Duck bij je hebt, want druk zal je het niet krijgen,” zei mijn trainer nog lachend in de kleedkamer terwijl hij een fijn bekertje Karvan Cevitan inschonk voor zijn mannen. Hoe anders liep het? Mijn katachtige reflex ten spijt. Eenentwintig keer kon ik de bal uit het net halen. Eén-en-fucking-twintig keer! Deze traumatische ervaring ben ik nooit te boven gekomen. Het lijkt me dan op zijn minst wel zo fair dat ik af en toe een vrouwenfilm mag bezoeken. Dat is het vrouwelijk ras mij wel verschuldigd.
Ik verheug me al enkele maanden op de film Gooische Vrouwen, ‘GV-1’ voor intimi. Fijn onder het genot van een decadent duur zakje M&M’s naar het witte doek kijken in een zaal vol oestrogeen. Drupje erbij. Lekker hoor! Ik verwacht geen hele indrukwekkende actiescènes, maar dat scheelt weer een vervelende constatering van een blije eikel die altijd in de zaal moet zitten en dan opmerkt: “tsss, dat kan helemaal niet!” Nu is er ook altijd iemand die zeikt over die blije eikel en als ik de laatste bioscoopfilm die ik zag moet geloven, schijnt er op een nog diepere laag weer iemand te zijn die daar dan weer over zeikt. Zo’n diepe verhaallijn verwacht ik bij Gooische Vrouwen overigens niet. Ik verheug mij nog het meeste op het zwijgen van Dr. Rossi, wat een koning! En ik hoop dat Claire in de film gewoon weer een borreltje drinkt, want toen ze dronk was ze vele malen leuker. Het zou verder leuk zijn als ik dit keer in Pathé Tilburg niet word gestoord door luidruchtig zonnepit uitspugend bontkraagtuig, maar door kibbelende parelpubers uit Oisterwijk, die uiteraard dan wel stiekem chocoladekoekjes de zaal binnen hebben gesmokkeld. Want zo zijn ze ook: de Gooische Vrouwkes!