Het was afgelopen maandag mijn beurt om lunch te halen. Even een klein blokje om maken naar een broodjeszaak of de supermarkt. Ik besloot op de kleintjes te letten, dus naar de slechtste Albert Heijn van Nederland, op de Albert Cuyp, te lopen. Het is altijd oppassen, want om zich af te zetten tegen de toerist op zijn gehuurde rode of gele fiets, meent de Amsterdammer zich als een formule 1 fietscoureur door de stad te moeten begeven. Daarbij worden riskante uitwijk manoeuvres en grachtdemarrages niet geschuwd. Uiteraard gaat dit alles gepaard met het negeren van stoplichten en bijpassend lomp gedrag. Het credo ‘voorrang krijg je niet, voorrang neem je’ viert daarbij doorgaans hoogtij.
Zo kon het gebeuren dat ik, toen ik dagdromend naar de Appie liep, bijna werd aangereden door een bakfietsmoeder. “Uitkijken teringlijer,” schreeuwde ze me nog na. Ik doe de dingen liever om mijn ‘gemakske,’ dus nog voordat ik ‘rustig appelmoes’ kon terug mompelen, was de gefrustreerde multitask milf al weer aan de andere kant van de straat. Ik troostte mij met de gedachte dat de lege bak die zij aanfietste een metafoor was voor haar frigiditeit. Wat een nare Oud Zuid heks! ‘Doe eens relaxt, ‘dacht ik nog.
Gelukkig kon ik in de Albert Heijn helemaal tot rust komen, want er stond een bejaarde medemens voor me in de rij. Met haar reumatieke vingertjes legde zij één voor één haar spulletjes op de loopband. Ik knikte aardig en plaatste zelf mijn beurtbalkje, dat overigens door wordfeud onterecht als niet Nederlands wordt gezien, op de loopband. Mijn sympathie voor dit rimpelige vrouwwezen zou weldra verdwijnen. Het oude vrouwtje had een kortingscoupon voor een pakje haringen. Maar liefst 30% korting. Dat is omgerekend in guldens toch al gauw zo’n piek! De kortingsbon was echter verlopen. Dat wilde er bij haar niet in ondanks de jampotglazen in haar fleurige brilmontuur. Wellicht dat zij door de hoofddoek van het kassameisje dacht dat je net als op de markt van Cassablanca kunt afdingen op je boodschappen, maar zo werkt het niet in een Nederlandse supermarkt!
Na de derde poging tot het doen van een pinbetaling had ze dan eindelijk haar boodschapjes afgerekend. Inclusief de haring. Wat schetste echter mijn verbazing toen ik gehoor wilde geven aan mijn nicotineverslaving? Mijn lichtdementerende vriendin stond weer voor mij in de rij. ‘Godverdomme!’ Wilde ze haar haring weer kwijt. Dit was pas echt een nare heks, daar was die bakfietsmilf niets bij! Nadat ze haar €1.75 had teruggekregen, vroeg ik beleefd aan het baliemeisje om een pakje Lucky Strike. Ik was echter nog steeds niet verlost van deze vervelende grijsaard. ‘Kniebel, knabbel, knuisje, wat had ik nou weer in mijn Albert Heijn huisje?’ Het seniele dametje wilde nog een bakje bloemen afrekenen. Wat een ellende! De Albert Heijn zou er goed aan doen om tussen 12:00 en 14:00 naast scholieren ook bejaarden te weren. Dan zijn die multitask bakfietsmoeders zo gek nog niet!