Wellicht dat het een generatiekloof was. Maar misschien moet ik sociaal onwenselijk gedrag ook niet proberen te bagatelliseren. ‘Stilte coupé’ prijkte er immers op de ramen van het door de airco op fijne temperatuur gebrachte treinstel. Een vriendin, waarmee ik op weg was naar onze fijne hoofdstad, bracht een telefonisch vrouwenverslag uit aan haar vriendin. Een vrouw links tegenover ons bracht daarop geïrriteerd de oortjes van haar nep iPod in en slaakte een zucht alsof ze een zoveelste blauwtje had gelopen op een door relatieplanet.nl geëngageerde frigide date. Enkele minuten later kwam een vrouw van een jaar of vijftig er wat van zeggen. Ondanks het fijne coupeklimaat had de vrouw een behoorlijk rood hoofd. Bij een vrouw van vijftig met een rood hoofd weet je: pas op! Opvlieger! Naar het schijnt zijn vrouwen die ongesteld zijn niet de meest vriendelijke diertjes in ons zonnestelsel, maar vrouwen in de overgang zijn met stip het meest onaangename schepsel van het ganse heelal. Deze rood aangelopen treinfeeks vormde daarop geenszins een uitzondering.
“Hier ben ik absoluut niet van gediend. Dit hoef ik toch allemaal niet te horen….Hier betaal ik niet voor!” brabbelde ze in mijn brakke oor. Mijn systeem was nog niet geheel online door het iets te vreugdevolle verloop van de vorige avond. In een milliseconde bedacht ik drie reacties. Onderkotsen was mijn eerste ingeving. Dit puberaal impulsieve idee werd gelukkig door het verstandige gedeelte van mijn onderbewuste naar het rijk der fabelen verwezen. De tweede spitsvondigheid die mijn brakke cerebellum aandroeg was de feeks een briefje van tien euro geven, zodat ze een kaartje voor de eerste klas kon kopen. Voordat ik mijn portemonnee uit mijn kontzak had gehaald, had ik echter al gereageerd. “U heeft gelijk, maar laten we er ons niet zo druk om maken. Daar is het weer te mooi voor. Een prettige dag gewenst.” De vrouwelijke oestrogeenbom koos hierop gelukkig het hazenpad. Ze had het gelijk immers aan haar zijde. Een volwassen reactie, al zeg ik het zelf. Een kant van mijn persoonlijkheid, die ik gezien mijn leeftijd wel wat vaker mag laten zien. Ik speel echter niet graag de blauwhelm. Zeker niet tijdens kleinburgerlijke conflicten.
Zelfbeschikking en keuzevrijheid, daar is mijn generatie mee opgegroeid. Persoonlijke vrijheid is een groot goed. Autonomie weegt zwaarder dan autoriteit. Erkenning van onze handelingsvrijheid en respect voor onze hoogst individuele opvattingen en verlangens wegen zwaarder dan de mening van anderen. Zeker wanneer het pietluttigheden betreft. Dus ik spreid mijn picknickkleedje graag in een stukje park met een bordje ‘niet betreden,’ ik mag graag een gesprek voeren in de stiltecoupé van een trein en ik steek al wandelend kruispunten over zonder daarbij het stoplicht gade te slaan. Uiteraard neem ik bij het oversteken wel het credo van Bassie en Adriaan in acht: ‘kijk links en rechts, en nog een keer, als je oversteken moet!’ Asociaal? Wellicht, maar ik noem het liever ondeugende burgerlijke ongehoorzaamheid. Ik heb een beetje medelijden met de treinfeeks. Misschien kom ik haar nog eens tegen tijdens een rondje zappen bij de ‘Rijdende Rechter.’ Het zou me niets verbazen als ze zich druk maakt over de te hoge schutting van haar buurman. Mijn advies aan de treinfeeks zou zijn: ‘don’t worry, be happy!’